Η παρεντερική διατροφή αύξησε το ποσοστό επιβίωσης των ασθενών, οι οποίοι επί μακρόν ήταν αδύνατον να σιτιστούν φυσι-ολογικά από το στόμα ή με καθετήρες εντερικής σίτισης. Από την άλλη πλευρά, ο λεμφικός ιστός του βλεννογόνου του εντέρου (Mucosal Associated Lymphoid Tissue, MALT) αποτελεί την κυριότερη πηγή ανοσολογικής απάντησης μεταξύ όλων των βλεννο-γονικών φραγμών. Επομένως, παράκαμψη του γαστρεντερικού σωλήνα στερεί από τον ασθενή έναν πολύτιμο ανοσιακό μηχα-νισμό. Η χορήγηση πλήρους μεγαλομοριακού διαλύματος εντερικής σίτισης διασφαλίζει την επάρκεια της βλεννογονικής ανοσιακής απάντησης, ενώ η έλλειψη ενδοαυλικού διατροφικού ερεθίσματος οδηγεί σε ελάττωση του λεμφοκυτταρικού πληθυσμού των πλακών του Peyer και επηρεάζει την ισορροπία των κυτταροκινών που ελέγχουν την ωρίμανση των λεμφοκυττάρων. Με τον τρόπο αυτό διαταράσσει το λεμφικό ιστό του εντέρου (Gut Associated Lymphoid Tissue,GALT) και το κοινό ανοσολογικό σύστη-μα των βλεννογόνων. Συνέπεια των διαταραχών αυτών είναι οι ασθενείς να γίνονται πιο ευάλωτοι σε ενδονοσοκομειακές λοι-μώξεις αλλά και σε μη λοιμώδους αιτιολογίας ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων. Επομένως, πρέπει να επιδιώκεται η χορήγηση πλήρους μεγαλομοριακού διαλύματος εντερικής διατροφής από το στόμα ή μέ-σω ρινογαστρικού σωλήνα ή μέσω γαστροστομίας ή νηστιδοστομίας διατροφής σε όλους τους ασθενείς εκτός αν υπάρχει από-λυτη αντένδειξη. Στις περιπτώσεις αυτές έχει ένδειξη η εφαρμογή ΟΠΔ και η προσπάθεια πρέπει να στρέφεται στη διατήρηση της βλεννογονικής ανοσιακής απάντησης. Οι βαρέως πάσχοντες ασθενείς συχνά εμφανίζουν δυσανεξία στην εντερική τεχνητή διατροφή. Τα κυριότερα αίτια δυσανεξίας είναι η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, η γαστροπάρεση, η ισχαιμία του εντερικού βλεννογόνου και η διαταραχή της κινητι-κότητας και της απορροφητικής ικανότητας του εντέρου. Το τραύμα, το stress, η καταπληξία, η ισχαιμία, το σύνδρομο ισχαιμί-ας-επαναιμάτωσης και η αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση ενοχοποιούνται για τις διαταραχές της κινητικότητας και της απορρο-φητικότητας του γαστρεντερικού. Οι διαταραχές αυτές συνδέονται άμεσα με την εκδήλωση συνδρόμου υπερβολικής συστημα-τικής φλεγμονώδους αντίδρασης (Systemic Inflammatory Response Syndrome,SIRS), με την ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων (Multiple Organ Failure,MOF) καθώς επίσης και με το σύνδρομο κλειστού κοιλιακού διαμερίσματος (Abdominal Compartment Syndrome,ACS). Το γενικότερο συμπέρασμα είναι πως σε έναν βαρέως πάσχοντα ασθενή, μετά την αποκατάσταση της αιμοδυναμικής σταθερό-τητας θα πρέπει να εξασφαλίζεται πρόσβαση στον εντερικό σωλήνα για την πιθανότητα πρώιμης χορήγησης εντερικής διατρο-φής. Οι περισσότερες κλινικές μελέτες συστήνουν την εφαρμογή δωδεκαδακτυλικής και όχι γαστρικής σίτισης μιας και με την πρώτη επιτυγχάνονται ταχύτερα οι διατροφικοί στόχοι. Επιπλέον ελαττώνονται τα ποσοστά ναυτίας και πνευμονίας (Ventilator Associated Pneumonia,VAS) στη ΜΕΘ. Η βραδεία χορήγηση (60 ml/h) φαίνεται να εξασφαλίζει τη λειτουργικότητα και την α-πορροφητική ικανότητα του εντέρου καθώς επίσης και τη συνολική ανοσολογική απάντηση του οργανισμού. Οι βαρέως πάσχοντες παχύσαρκοι ασθενείς, όπως όλοι οι άρρωστοι έχουν ανάγκη τεχνητής διατροφής όταν δε μπορούν να σιτιστούν φυσιολογικά επί μακρόν. Εξαιτίας των μεταβολικών και ενδοκρινικών διαταραχών, ο παχύσαρκος ασθενής εμφανίζει τροποποιημένη μεταβολική αντίδραση στο τραύμα, το stress και τη σήψη. Το μεταβολικό τους προφίλ εμφανίζει αξιοσημείωτες διαφοροποιήσεις. Συγκεκριμένα, έχουν αυξημένη κατανάλωση ενέργειας ηρεμίας (Resting Energy Expenditure,REE) και τα αυ-ξημένα αποθέματα λίπους δε τους προφυλάσσουν από τον ταχύ πρωτεϊνικό καταβολισμό και την εγκατάσταση σοβαρής υπο-θρεψίας. Για το λόγο αυτό αρκετές φορές απαιτείται η πρώιμη υποστήριξη της θρέψης. Οι ενδείξεις και οι τεχνικές στην οδό χορήγησης δε μεταβάλλονται σε σχέση με τους άλλους ασθενείς. Οι μόνες διαφορές εστι-άζονται στην ποσότητα του απαιτούμενου ενεργειακού και πρωτεϊνικού φορτίου καθώς επίσης και στη μέθοδο υπολογισμού των θερμιδικών αλλαγών. Η εξίσωση Harris-Benedict, υπερεκτιμά την REE και ιδιαίτερα σε καταστάσεις σήψης ή/και stress. Η μόνη αξιόπιστη μέθοδος παραμένει η έμμεση θερμιδομετρία. Το ερώτημα που απασχολεί τη διεθνή ιατρική κοινότητα είναι η χρήση ή όχι υποθερμιδικών διαλυμάτων για την υποστήριξη της θρέψης των συγκεκριμένων ασθενών. Φαίνεται ότι είναι ευ-ρέως αποδεκτή η εφαρμογή υποθερμιδικής δίαιτας ακόμη και κατά την οξεία φάση της νόσου

Η αναγκαιότητα της δημιουργίας Μονάδος Μεταναισθητικής Φροντίδας (ΜΜΑΦ) συνετέλεσε στη βελτίωση της έκβασης ασθε-νών που έχουν λάβει γενική αναισθησία, περιοχική αναισθησία ή ελεγχόμενη καταστολή και παίζει σημαντικό ρόλο στη μετεγ-χειρητική πορεία των ασθενών αυτών. Η ΜΜΑΦ προορίζεται για ασθενείς που απαιτούν λιγότερη φροντίδα από αυτήν της Μονάδος Εντατικής Θεραπείας, αλλά και περισσότερη από εκείνη που προσφέρεται στους θαλάμους νοσηλείας. Τα κριτήρια εισόδου καθώς και τα κριτήρια αφαλούς εξόδου από την ΜΜΑΦ βασίζονται στην ύπαρξη πρωτοκόλλων ανάλογα με το είδος της επέμβασης και το τμήμα που θα αποσταλεί ο ασθενής.

Τα κατάγματα στέρνου αποτελούν κακώσεις των οποίων η συχνότητα έχει αυξηθεί λόγω της αύξησης των τροχαίων ατυχημάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το μεμονωμένο κάταγμα όσον αφορά τις επιπλοκές που ενδέχεται να έχει και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι ασθενείς που έχουν αυτή την κάκωση. Η εργασία αυτή αναφέρεται σε 21 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν με μεμονωμένο κάταγμα στέρνου και οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, ανάλογα με το αν υπήρχε ή όχι συνοδός παρεκτόπιση του κατάγματος. Μελετάται η κλινική τους εικόνα, η παρουσία επιπλοκών, καθώς και η πορεία ανάρρωσής τους και γίνεται αναφορά στη σχετική βιβλιογραφία. Συμπερασματικά, οι ασθενείς με μεμονωμένο κάταγμα στέρνου έχουν καλή πρόγνωση και μικρό ποσοστό εμφάνισης επιπλοκών