Το ενδοηπατικό χολαγγειοκαρκίνωμα (ΕΧΚ) αν και αποτελεί το δεύτερο σε συχνότητα πρωτοπαθές καρκίνωμα του ήπατος, πα-ραμένει μια σπάνια και αινιγματική νόσος. Αποτελεί το 2% όλων των κακοηθειών του ανθρωπίνου σώματος και το 3% όλων των καρκινωμάτων του ΓΕΣ. Ο όγκος προέρχεται από το επιθήλιο των χοληφόρων πόρων και στους περισσότερους ασθενείς δεν υπάρχει μια αναγνωρισμένη αιτία. Η διάγνωση και η σταδιοποίηση του ΕΧΚ είναι δύσκολη και απαιτεί μια πολυδύναμη προ-σέγγιση που θα περιλαμβάνει μια εργαστηριακή, ακτινολογική, ενδοσκοπική και παθολογοανατομική ανάλυση. Η κλινική εικό-να δεν είναι ειδική και τα περισσότερα χολαγγειοκαρκινώματα παραμένουν σιωπηλά μέχρι τα προχωρημένα στάδια. Η χει-ρουργική επέμβαση με πλήρη εκτομή του όγκου με αρνητικά όρια αποτελεί την μόνη επιλογή με πιθανότητα θεραπείας. Τα ποσοστά εξαιρεσιμότητας κυμαίνονται από 19% έως 70% για τα διάφορα κέντρα. Η πρόγνωση της νόσου είναι γενικά φτωχή. Η πενταετής επιβίωση κυμαίνεται από 8% έως 47% με μια μέση επιβίωση από 18-30 μήνες. Η πενταετής επιβίωση μετά από πλή-ρη εκτομή είναι 25%. Όμως η συχνότητα υποτροπής παραμένει υψηλή με ποσοστά από 60% έως 90%, ενώ το 80% αυτών εντο-πίζονται εντός του ήπατος.

Η Ταχεία Βιοψία (Τ.Β.) είναι η διαδικασία εκείνη, κατά την οποία πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα ο παθολογοανατόμος με ορθή κρίση, συντηρητική στάση, οξεία αντίληψη και συναίσθηση των περιορισμών της μεθόδου να δώσει διάγνωση, ώστε να αντιμετωπισθεί χειρουργικά όσο το δυνατόν καλύτερα ο ασθενής. Οι λόγοι καθιέρωσης της Τ.Β. κατά τη διάρκεια του χειρουρ-γείου είναι: η τυποποίηση της φύσης του ιστού (στο αποστελλόμενο παρασκεύασμα), εάν τα χειρουργικά όρια είναι ασφαλή ή περικλείουν την αλλοίωση, αν η εξαίρεση του όγκου έχει πλήρως επιτευχθεί, αν ο όγκος είναι πρωτοπαθής ή μεταστατικός και η εκτίμηση του ?φρουρού? λεμφαδένα, ώστε να ορισθεί το είδος της χειρουργικής επέμβασης. Ο παθολογοανατόμος, το ιστο-ρικό του ασθενή από τον χειρουργό και το ιστολογικό παρασκεύασμα θέτουν την διάγνωση, η ακρίβεια της οποίας κυμαίνεται από 94-98%.

Σκοπός: Τα σαρκώματα μαλακών μορίων αποτελούν ετερογενή ομάδα σπανίων όγκων, οι οποίοι προέρχονται από το εμβρυϊκό μεσόδερμα. Ο σκοπός της εργασίας είναι η αναδρομική μελέτη των ασθενών με σαρκώματα των μαλακών μορίων, οι οποίοι αντιμετωπίσθηκαν σε μία χειρουργική κλινική. Ασθενείς-Μέθοδοι: Μελετήθηκαν τα στοιχεία των φακέλων των ασθενών, οι οποίοι αντιμετωπίσθηκαν από το 1987 έως το 2010, με σαρκώματα των μαλακών μορίων. Αναλύθηκαν κλινικά και ιστοπαθολογικά στοιχεία και συσχετίσθηκαν με την επιβί-ωση. Αποτελέσματα: Είκοσι τρείς ασθενείς με σαρκώματα μαλακών μορίων υποβλήθηκαν σε 27 χειρουργικές επεμβάσεις. Το 63% των ασθενών υποβλήθηκαν σε πλήρη χειρουργική εξαίρεση των όγκων (R0). Ο συχνότερος τύπος σαρκώματος ήταν το λειομυο-σάρκωμα (25.9%). Η νοσοκομειακή θνητότητα ήταν 3.7% και η νοσηρότητα 18.5%. Η 10-ετής επιβίωση ήταν 84% και βρέθηκε να σχετίζεται με την ριζικότητα της εξαίρεσης και τον ιστοπαθολογικό τύπο του νεοπλάσματος (p<0.05). Συμπεράσματα: Η λυδία λίθος της μακράς επιβίωσης των ασθενών με σαρκώματα των μαλακών μορίων είναι η ριζική χειρουρ-γική εξαίρεση του νεοπλάσματος.

Παρά την απόκτηση ικανής γνώσης τις τελευταίες δεκαετίες αναφορικά με την παθοφυσιολογία της σήψης, αυτή εξακολουθεί να αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου στις ΜΕΘ, με ποσοστό που αγγίζει περίπου το 50%.Το γεγονός αυτό αποδεικνύει με κα-τηγορηματικό τρόπο ότι απέχουμε πολύ ακόμη από την αποκρυπτογράφηση εκείνων των μηχανισμών που θεωρούνται δυνητι-κά υπεύθυνοι για την εμφάνιση της σήψης και κατ επέκτασιν υπεύθυνοι και για την αποτελεσματικότητα της στοχευμένης θε-ραπείας της. Αναμφισβήτητα τα πειραματικά μοντέλα σήψης έχουν συμβάλλει τα τελευταία χρόνια προς την πλευρά αυτή, προσφέροντας μέσα από τα αποτελέσματά τους χρήσιμα συμπεράσματα που αφορούν στην κατανόηση της αλυσίδας των δι-εργασιών που συμβαίνουν κατά την διάρκεια τηςσήψης, αλλά και τον τρόπο δράσης και την αποτελεσματικότητα των διαφό-ρων θεραπευτικών παραγόντων που ενδεχομένως θα μπορούσαν να επηρεάσουν την πρόγνωσή της.Πόσο όμως αξιόπιστη είναι η μεταφορά των αποτελεσμάτων των πειραματικών αυτών μοντέλων στην κλινική πράξη;Σε αυτό αποσκοπεί η παρούσα μελέτη, η οποία ουσιαστικά αποτελεί μια βραχεία ανασκόπηση που μέσα από βιβλιογραφικά δεδομένα, αλλά και την εμπειρία των ιδίων των συγγραφέων,επιχειρεί να απαντήσει στο κριτικό ερώτημα της δυνατότητας μεταφοράς των αποτελεσμάτων των πειραματικών μοντέλων σήψης στην κλινική πράξη.

Background: Intra-abdominal cysts (IC) may affect several organs in the abdomen and thus represents a major problem for the general surgeon. Patients and Methods: The aim of this study was to analyze the multiple clinical presentations of the IC and the surgical options according to the involved organ. The medical records of 89 patients operated on for IC in our department during the period 1997-2007 were retrospectively reviewed. Results: The most frequent complaints of the patients were abdominal pain, nausea-vomiting, fatigue and weight loss in 84 (79.7%), 46 (51.6%), 17(19.1%) and 5(5.6%) patients, respectively. Jaundice was found in 8(8.9%) cases. Preoperative diagnoses were made by US, and in suspected cases, the diagnoses were confirmed with CT and MRI. The most commonly involved organ was the liver (49 patients; 55%), followed by the abdominal cavity (16 patients; 17.9%) and the ovary (12 patients; 13.4%). Hydatid cystic disease was found in the liver, the abdominal cavity, the spleen and the pancreas in 47 (52.8%), 3(3.3%), 2(2.2%) and 1(1.1%) patients, respectively. Simple cysts were found frequently in the over (22.4%) and the abdominal cavity (4.4%). The surgical procedures performed included cystotomy, drainage, with omentoplasty (for liver cysts), cyst excision or excision of the involved organ. Postoperative morbidity was found in 7.8%. Conclusion: Hydatid disease should be included in the differential diagnosis of cystic masses in the abdomen, especially in endemic regions.

Σκοπός της μελέτης: Σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης», διατηρείται η διαίρεση της Ελλάδος σε 13 διοικητικές περιφέρειες με αρχικό στόχο την αποκέντρωση της κρατικής διοίκησης σε περιφερειακό επίπεδο σύμφωνα με τις αρχές της αειφόρου ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής της χώρας. Σκοπός της εργασίας είναι η διερεύνηση του βαθμού επίτευξης των αρχικών αυτών στόχων στις Ελληνικές διοικητικές περιφέρειες μέσα από τη μελέτη της σχέσης οικονομικών στοιχείων πληθυσμού και της κατανομής των χειρουργών γενικής χειρουργικής, που λειτουργεί ως ένας δείκτης έκφρασης βασικών κοινωνικών υπηρεσιών. Υλικό και Μέθοδοι: Το υλικό περιλαμβάνει στατιστικά στοιχεία της ΕΣΥΕ και της EUROSTAT, που αφορούν στον αριθμό των χειρουργών γενικής χειρουργικής, στο σύνολο της Ελλάδος και ανά περιφέρεια, και σε οικονομικούς δείκτες, όπως είναι το ΑΕΠ ανά κάτοικο και η μέση μηνιαία καταναλωτική δαπάνη. Οι μέθοδοι που ακολουθούνται σχετίζονται με την επεξεργασία, μελέτη και σύγκριση των παραπάνω στατιστικών στοιχείων. Αποτελέσματα: Ως αποτέλεσμα παρουσιάζεται η διαπίστωση μιας συνεχιζόμενης άνισης ανάπτυξης στους οικονομικούς δείκτες ανά διοικητική περιφέρεια, που φαίνεται να ενισχύεται ακόμη περισσότερο στο επίπεδο των δεικτών κοινωνικών υπηρεσιών, όσο τουλάχιστον αφορά στον αριθμό και στη χωροταξική κατανομή των χειρουργών γενικής χειρουργικής. Συμπεράσματα: Οι οικονομικοί δείκτες συνεχίζουν να δημιουργούν ανισότητες ανά διοικητική περιφέρεια. Πρόσθετα, οι δείκτες κοινωνικών υπηρεσιών, όπως φαίνεται από τη μελέτη της χωροταξικής κατανομής των χειρουργών γενικής χειρουργικής, που αντιπροσωπεύουν ένα κύριο και βασικό παράγοντα κοινωνικής συνοχής, παρουσιάζεται να εντείνουν το πρόβλημα. Ειδικές χωροταξικές μελέτες μπορούν να λειτουργήσουν ως σημαντικό μέσον για την εκπλήρωση των αρχικών και μελλοντικών στόχων για ισόρροπη ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή της διοικητικής μεταρρύθμισης, προϋποθέσεις ιδιαίτερα σημαντικές για τη βιωσιμότητα του συστήματος στο πλαίσιο της σύγχρονης οικονομικής κρίσης.

Backgound: Despite of the high frequency of surgery for inguinal hernias, the effects of inguinal hernia repair type on testicular and sexual functions are unknown. Objective: Our objective was to determine whether one of the repair techniques ( Moloney?s darn and Lichtenstein) was associated with subsequent testicular function and sexuality. Design ,Setting and Participants: In the study, groups I and II had Moloney?s darn and Lichtenstein mesh repairs, respectively. Patients underwent urologic physical ex-aminations, and International Index of Sexual Function Tests, conducted preoperatively by a single urologist. Surgical procedures were performed by four surgeons experienced in hernia surgery and all of the patients had general anesthesia in the surgical operation rooms. Measurements: Urological physical examination, the International Index of Erectile Function Test, and scrotal Doppler ultrasonography were performed for 18 months postoperatively in both groups. Data were statistically analysed using the Chi-squared test. A ?P? value <0.05 was considered as significant. Results and limitations: Postoperatively, we found no recur-rence, mesh reaction, severe pain, abnormal examination findings or statistically significant differences in testis volume, paren-chymal testis echogenicity, epydidimis diameter, or testicular arterial blood flow (p<0.05). Testicular arterial blood flow was slightly reduced in the Lichtenstein mesh group, with marginal statistical significance (p=0.06). There was not found any statisti-cally significant results between the groups for the difference in sexual functioning.Conclusions: In the study, borderline testicu-lar arterial blood flow reductions were detected in some of the Lichtenstein mesh patients and sexual function was not affected by the type of hernia repair. We conclude that the small reduction in testicular blood flow was insufficient to cause sexual im-pairment. This topic requires further evaluation.

Εισαγωγή: Οι στρωματικοί όγκοι του γαστρεντερικού (GIST) αποτελούν μία πρόσφατα ορισμένη οντότητα, η οποία καθιερώθη-κε με την ανακάλυψη του πρωτοογκογονιδίου c-kit και της κοινής έκφρασής του από τα κύτταρα του όγκου και των κυττάρων του Cajal. Παρουσίαση περιστατικού: Παρουσιάζουμε την περίπτωση γυναίκας 76 ετών η οποία προσήλθε στα ΤΕΠ του νοσοκομείου μας αιτιώμενη επεισόδια μέλαινων κενώσεων και αισθήματος επιγαστραλγίας και εισήχθη στην παθολογική κλινική για περαιτέρω διερεύνηση. Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώθηκε ψηλαφητός σπλήνας και διόγκωση βουβωνικών λεμφαδένων αμφοτερό-πλευρα. Από τον εργαστηριακό έλεγχο η ασθενής εμφάνιζε αναιμία με τιμή αιμοσφαιρίνης 9,6 g/dl. Με βιοψία βουβωνικών λεμφαδένων διαγνώσθηκε διάχυτο μη Hodgkin λέμφωμα (NHL) Β κυτταρικής αρχής, υψηλού βαθμού κακοήθειας. Με γαστρο-σκόπηση, αξονική τομογραφία άνω, κάτω κοιλίας και οπισθοπεριτοναϊκού χώρου και ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα διαπι-στώθηκε στην περιοχή του θόλου του στομάχου μόρφωμα διαμέτρου περίπου 4 cm με μορφολογικά χαρακτηριστικά συμβατά με στρωματικό όγκο (GIST). Η ασθενής στη συνέχεια αντιμετωπίστηκε χειρουργικά με εκτομή του περιγραφέντος όγκου, η πα-θολογοανατομική εξέταση του οποίου επιβεβαίωσε ότι επρόκειτο για GIST χαμηλού βαθμού κακοήθειας. Η μετεγχειρητική πορεία ήταν ομαλή και η ασθενής παραπέμφθηκε για αντιμετώπιση του λεμφώματος στο αιματολογικό τμήμα. Συζήτηση: Οι στρωματικοί όγκοι του γαστρεντερικού αποτελούν σπάνιους μεσεγχυματογενείς όγκους και αντιπροσωπεύουν το 80% των σαρκωμάτων του γαστρεντερικού συστήματος. Αναπτύσσονται σε όλο του το μήκος με συχνότερη εντόπιση το στόμα-χο. Η διάγνωση βασίζεται σε ανοσοϊστοχημικές τεχνικές και η θεραπεία τους είναι είτε η χειρουργική αφαίρεση, είτε η χημειο-θεραπεία ανάλογα με το στάδιο της νόσου. Με εξαίρεση την νευροϊνωμάτωση τύπου I και την τρίαδα του Carney δεν έχει α-νευρεθεί συσχέτιση των στρωματικών όγκων του πεπτικού (GIST) με άλλη νεοπλασία. Το ποσοστό σύγχρονης δεύτερης νεο-πλασίας υπολογίζεται σε 13% με τις νεοπλασίες του αιμοποιητικού συστήματος να αποτελούν το 7% αυτών. Η επίπτωση της συνύπαρξης GIST στομάχου και NHL υπολογίζεται σε 3/109 άτομα. Συμπέρασμα: Η συνύπαρξη στρωματικού όγκου (GIST) στομάχου και μη Hodgkin λεμφώματος (NHL) θεωρείται εξαιρετικά σπά-νια και δεν έχει αναγνωριστεί συσχέτιση μεταξύ των δύο αυτών νεοπλασιών.

Background Thoracic blunt injuries during car accidents cause different types of injuries of the thoracic part of trachea, carina and main bronchi. Case presentation In this report, we describe a patient in whom extensive injuries of the intrathoracic part of trachea, carina and the right main bronchi following polytrauma. The diagnosis was made late resulting in ventilation problems, endotracheal tube obstruction, and cardiac arrest. Difficulties with early recognition of tracheobronchial injuries may be caused by non-specific findings as well as the lack of exposure of physicians to patients with these injuries. Results surgical treatment has been excellent, and after an intensive rehabilitation treatment the patient was moved to regional hospital. Conclusions Injuries of the trachea may have severe, life-threatening consequences, and early diagnosis and management re-duce morbidity and mortality.

BACKGROUND: Hepatocellular carcinoma (HCC) with complete obstruction of the bile duct or with infiltration of the colon is very rare. The treatment strategy for patients with an advanced HCC is not clearly defined. METHODS: We present a unique case of HCC with synchronous tumor thrombosis of the bile duct and the right branch of the portal vein and infiltration of the hepatic flexure. The clinical and macro-/microscopic criteria, surgical and adjuvant therapy were investigated. RESULTS: A 69-year-old female was presented with an advanced HCC in the right liver lobe. After primary treatment with transarterial chemoembolisation and because of development of extrahepatic blood supply through the arteria colica media, the indication for surgical treatment was given. The histopathological examination of the specimen showed a R0-resection. The pa-tient recovered from the surgery without serious postoperative complications. During the follow-up there is no evidence of re-currence of HCC. CONCLUSION: This unique case demonstrates that stable patients with an advanced HCC on an early stage of cirrhosis can be safely treated through surgery, when this is technically possible. Although negative factors such as tumor thrombosis of the portal vein and of the bile duct indicate poor prognosis, major surgical treatment offers a chance for cure.

We present a unique composition of the extrahepatic tract showing several lobular intrahepatic bile ducts emptying into a dis-posed gallbladder/cyst with a double outflow system.

Complications associated with abdominal drains include infection, distortion and/or perforation of visceral tissue, and herniation of a nearby organ. Herniation and / or eventration through drain sites are rarely seen. We present two cases describing herni-ation of visceral organs through the drain site. During both operations, rubber drains (11 mm in diameter, worked by closed-gravity method) were placed into the Douglas pouch to detect bleeding and the drain insertion sites on the fascia were 13 mm in length. In both cases, there had to be additional surgical interventions due to strangulation. We suggest that unnecessary drain-age should be abandoned. When necessary, smaller drains and smaller incisions (<10mm) should be used for the drain insertion, especially when used for warning of postoperative bleeding. Fascial defects should be digitally explored to check for any organ entrapment. Defects should be repaired immediately after the removal (even when it is <10mm in diameter).

Background: Adrenal hematoma is a rare finding in trauma patients. Although its? presence is an indication of significant trauma finding, it may present as an isolated injury. In many cases, its? presence doesn?t cause any symptoms, real incidence is unknown but autopsy series indicate it?s present in 28% of cases. Right adrenal gland is compressed between liver and vertebral column and more susceptible to trauma than left one. Case Presentation: Our patient had right adrenal hematoma after a bicycle accident and diagnosed during his follow-up in the emer-gency department. It was diagnosed with computed tomography and magnetic resonance imaging and hospitalized and followed-up in the general surgery clinic. Conclusion: Identification of adrenal hematomas, especially bilateral, is important for physicians in terms of formation of adrenal insufficiency in the future. Presence of it doesn?t show increased hospitalization rate, morbidity or mortality