Η ευρύτερη εφαρμογή των σύγχρονων απεικονιστικών , μεθόδων συντελει στην ανεύρεση ιωστικών μορφωμάτων του παγκρέατος σε μεγαλύτερο ποσοστό ασθενών. Ο απεικoνιστικός έλεγχος , ωστόσο, δεν εivαι ης περισσότερες φορές επαρκής για να διαγνώσει με ακρiβεια το ειδος των βλαβών αυτών και ιδιαΙτερα την καλοήθη ή κακοήθη φύση τους, που αποτελεί απαραίτητο στοιχείο για τη σωστή αντιμετώπιση των ασθενών. Για το λόγο αυτό, μελέτες που αφορούν την ανευρεση παραγόντων πρόβλεψης πιθανής κακοήθειας στις κυστικές βλάβες του παγκρέατος απoκτoύν ιδιαίτερη αξία . Παρουσιάζεται ειcrεν ής ανασκόπηση των μελετών αυτών , από τις οποίες προκύπτει οτι λευκοί ασθενείς μεγάλης ηλικίας με κυστικό μόρφωμα μεγαλύτερο του 1,5 cm, απώλεια βάρους, υΥ ηλές ημές CEA στο υγρό της κύστεως και CA 19-9 στον ορό έχουν μεγάλη πιθανότηrα να πάσχουν από κακοήθη κυστικό όγκο και ως εκ τούτου πρέπει να συγκαταλέγονται στους υποψήφιους για χειρουργικη επέμβαση.

Στο ενημερωτικό αυτό άρθρο,αναφ έρονται μερικά.από όσα αφορούσαν στο παρ ελθόν στις θειροειδοπάθειες, σε σύγκριση με αυ τά που ισχύουν σήμερα ,κα{Jώς και ό σα πιθανολογούνται ότι θα προκύψουν στο μέλλον, Σημειώνεται η μετάλαξη που αποκαλύφθηκε στο υπ αριθμό 10 χρωμόσωμα για το οικογεν ές μυ ελο ειδές θυροειδικό Καριdνωμα, καθώς και η καθοριστική συμβολή της FNAC όχι μόνο στη διάγνωση των θυροειδοπαθειών,αλλά και στηνεπιλογή των ασθενών προς εγχείρηση. ΤονΙζεται το επiτευγμα να εκτελούνται λιγότερες θυροειδεκτομές για νόσο Graves που δεν θεωρεiται πια χειρουργική πάθηση και ταυτόχρονα να αποκαλύπτονται περισσότερα θυρεοειδικά καριανώματα,λόγω καλύτερης επιλο γής ασθeνών. Στους προγνωστικούς παράγοντ ες των θυρeοeιδικών καρκινωμάτων προστω εται ο προσδιορισμός ευπλοειδΙας και ανευπλοειδΙας του πυρηνικού DNA των κυττάρων του όγκου και επισημαiνεται ότι, με βάση το αποτέλεσμα αυτής τη ς εξέταση ς , επιτeύχθηκε η πιθανολόγηση το ύψους εμβλιωσης των πασχόντων, αναλόγως της πλοειδιας του DNA που καθορiζeι την eπιθeτικότητα των όγκων. Ακόμα,σχολιάζεται η μελλοντική θεpaπεΙα των θυρεοειδικών καρκινωμάτων μ ε ραδιοσεσημασμένα μονοκλωνικά αντισώματα .

Θεωρώ πως η yνώση περι γαλακτόρροιας είναι λίαν χρησιμη στον Χειρούργο και ιδιαΙτερα σ εκεινον που ασχολεΙται με την Eνδoκρινική Χειρουργική, αφού πρόκειται για νόσο σπάνια και όχι πολύ εύκο- λα κατανοητη. Ως γαλακτόρροια χαρακτιριζεται η άφθονη εκρροή γάλακτος από τους μαστούς της γυναικας , που δεν βρισκεται σε κύηση ή γαλουχια. Αιτια της γαλακτόρροιας εiυαι η αυξημένη έκκριση προλακτίνης από τον πρόσθιο λοβό της υπόφυσης , εΙτε λόγω υπερτρoφια ς-υπερπλασiας των λακτοφόπων κvηάpων , εiτε από ανάπτυξη προλακτώματος (αδενώματος) . Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, επακόλο υθο εΙναι η υπερπρολακτιναιμία της οποιας η κλινική συμπτωματολογία, πλην τ ης γαλακτόρροιας, περιλαμβάνει εμμηνορυσιακές και ωοθηκικές διαταραχές όπως βραχεία φάση ωχρού σωματιου, oλιγoωoρρηξια, oλιyoαμηνoρρoια και δασυτριxωση. Εξάλλου, πολλές γυναικες με υπερπρολακτιναιμια παρουσιάζουν μειωμενη Ιipido και οργασμική δυσλειτουργία. Η θεραπευτική αντιμετώπιση εiναι ειτε συντηρητική με χορήηγηση βρωμoκρυπτίνης που, ως ντοπαμίνη, αναστέλλει την έκκριση της πρoλακτiκης εΙτε χερουργικής με διασφηνοειδή υπoφυσεκτομή

Στο ενημερωτικό αυτό άρθρο γίνεται προσπάθεια αναφοράς, με πολύ περιληπτικό τρόπο της ιστορίας των επινεφριδίων αδένων. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις κατά πόσο ο Κλαύδιος Γαληνός ειχε εντoπισει τα επινεφριδια στις πολλές νεκροτομές ζώων που έκανε . Aναμφiβoλα όμως ο πρώτoς που τα Περιέγραψε με λεπτομέρειες και τα ανατύπωσε σε πλάκες χαλκού ειναι ο Bartholomeus Eustachius το 1552. Μερικοι ερευνητές, όπως ο Piccolhomineus, ο DuLαurens κ.α. αμφισβητούν την ύπαρξητους ενώ άλλοι όπως οι Schenk υοn Grafenburg, BarthoIin υπoστηρίζουν οτι στους αδένeς αυτούς υπάρχουν κοιλότητες γεμάτες από μαύρη χολη και οτι με πόρους αυτοί επικοινωνούν με άλλα όργανα. Το 1805 ο George Cavier υποστήριξε οτι τα επινεφρiδια εΙναι συμπαγή και οτι υπάρχει διαφορά μεταξύ της εξωτερικής και εσωτερικής στοιβάδας. Οι όροι εξωτερική (φλοιώδης) και εσωτερική (μυελώδης) στoιβάδα πρωτοχρησιμοποιήθηκαναπό τον EmiI Husche το 1845. Ο George Gullilver το 1840 πιθανολόγησε οτι οι αδένeς αυτόί εκχέουν ένα ειδικό υγρό. Στην κυκλοφορΙα του αιματος που αναμφiβoλα eξυπηρετεί κάποιο σκοπό . Ο Meckel ω 1832 υποστηριζε πως η κοιλοτητα των επινεφριδιων δeν εiνaι κατά πάσα πιθανότητα παρά το μεταθανάτιο μαλάκωμα της μυελώδους στοιβάδας τους. Το 1896 ο Nagel για πρώτη φορά xpησιμoπoισε διαφορετικούς όρους για τις 2 μοΙρες αυτών των αδένων. Προσοχή στηι λειωυργΙα των , επινεφριδιων δόθηκε από τον Thomαs Addison ο οποΙος το 1849 αναφέρεται σε 11 αρρώσroυς του που υπέφεραν από αναιμΙα και νεκροτομικά διαπισ τώθηκε ότι είχαν διαταραχές στα επινεφρίδια.

Η λοιμωξη του χειρουργικoύ τραύματος απασχολεΙ τους χειρουργούς από τότέ που άρχισαν να γΙνονται εγxειρήσεις. Η Ευρωπαϊκή οδηγΙα ΕΝ 13795 που αφορά στα τεχνικά χαραιαηριστικά του ιματισμού χειρουργειου [υφασμάτινου - επαναχρησιμοποιούμενου και μιας χρήσεως] ο οποιος πλέον θεωρεΙται ιατρικό εξάρτημα, εκδόθηκε για την πρoστασiα τόσο των ασθενών όσο και του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς και του ιατρικού εξοπλισμού από την διασπορά βακτrηρΙων και άλλων μικροοργανισμών κατά τη διάρκεια των χειρουργικών επεμβάσεων. Ο σκοπός της παρούσης μελέτης εΙναι η διερεύνηση - με τη βοήθεια ενός δομημένου ερωτηματολογιου - της συμμόρφωσης των Ελληνικών ΝοσοκoμεΙων με αυτήν την Κοινοτική ΟδηγΙα. Η τηλεφωνική έρευνα που έγινε μεταξύ των Προϊσταμένων Νοσηλευτών έδειξε ότι η πλειονότητα των χερουργεΙων των Δημόσιων ΝοσοκομεΙων χρησιμοποιούν ακόμη υφασμάτινο ιματισμό χειρουργεΙου , κυρΙως λόγω κακής συνεργασiας με τα τμηματα προμηθειών και οικονομικού και δυσκολιών στ ην προμήθεια εξωσυμβατικού υλικού, Έτσι ο μιας χρήσεως ιματισμός φυλάσσεται κυρΙως για ειδικές περιπτώσεις, (εξαιρετικά σηπτικές επεμβάσεις , ασθενεΙς ανοσοκατεσταλμένοι κλπ)

Σκοπός: Το λιποσάρκωμα αποτελεΙ το συνηθεστερο σάρκωμα του οπισθοπεριτοναικού χώρου (-41 % του συνόλου) με ηπια συνηθως συμπτωματoλoγiα, ενώ η τοπική υποτροπή της νόσου αποτελεΙ μόνιμο πρόβλημα των ασ8ενών αυτών. Παρουσιάζουμε τρεις πeριπτώσεις ασθενών (άνδρες μέσης ηλικιας 72 ετών) με λιποσάρκωμα oπισθοπeριroναικoύ χώρου που αντιμετωπιστηκαν στην κλινική μας από 01.01.1999 έως 31.12.2009. Υλικό - Μέθοδοι: Ο πρώroς ασθενης υποβληθηκε σε εκτομή ευμεγέθους οπισθοπεριτοναικου περιωεφρικου λιποσαρκώματος και (αρ) νεφρεκτομή. Ο δεύτερoς ασθενης, 18 μηνες νωριτερα, υποβληθηκε σε άλλο υοσοκομεϊο σε αφαιρεση λιποσαρκώμαroς του oπισθοπεριωναικου χώρου. Λόγω τοπικης υποτροπής υποβληθηκε εκ νέου σε εκτομή του όγκου , εκτομή του οπισθίου τoιχώματος του στoμάxoυ, σπληνεκτοωμη, (αρ) νεφρεκτομή, εκτομή της (αρ) κολικης καμπης, νηστιδεκτομή και εκτομη τμήματος του αριστερoύ ημιδιαφράγματος. Ο τριτος ασθενης υποβληθηκε επισης σε εκroμη οπισθοπεριτοναικού περινεφρικού λιποσαρκώμαroς. Αποτελέσματα : Η ιστλογικrη εξέταση έδειξε υψηλού βαθμού αποδιαφοροποιησης λιποσάρκωμα και στις 3 περιπιώσεις. Ο πρώτος ασθενης απεβιωσε 9 μηνες από την επέμβαση από άλλα αιπα . Ο δεύτeρoς ασθeνης υποβληθηκε σε άλλες 8 επανεπεμβάσεις λόγω τοπικής υποτροπής του όγκου και απεβιωσε 60 μηνες από την εμφάνιση της νόσου, ενώ ο τριτος ασθενης βρΙσκεται εν ζωη, αφού υποβληθηκe σε 5 επιπλέον επεμβάσεις λόγω υποτροπης του όγκου. Ο ασθeνης 1 υποβληθηκε σε μετεγχειρητική xημειoθeραπεΙα και ο ασ8ενης 3 υποβληθηκε σε μετεγxειρητικη ακτινοθeραπεΙα μετά την πρώτη εγχεΙρηση και μετά την κάθε υποτpoπη. Συμπεράσματα : Η επιθετική χειρουργική παραμένει η ενδεδειγμένη θeραπεΙα για τα οπισθοπεριτοναικά λιποσαρκώμαια. Η συμπληρωματική χημιοθεραπεια έχει περιoρισμένα αποτελέσματα ενώ η εφαρμογη της ακτινοθeραπεiας αποτελει σημεΙο συνεχούς έρευνας. Συχνές εΙναι οι τοπικές υποτροπές, ιδΙως στoν αποδιαφοροποιημένο ιστολογικο τύπο.

Οι παραθυρεοειδικές κύστεις εΙναι σπάνιες κλινικές οντότητες. ΣυνήΘως ειναι μη λειτουργικές και σπανιότερα λειτουργικές. ΑνευρΙσκονται εΙτε τυxαΙα κατά την κλινική ή ιστολογική εξέταση στο πλαΙσιο διεpεύνησης oζόμoρφης διόγκωσης τραχιλικής χώρας. Το μέγεθός τους ποικιλει και μπορεΙ να λάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις προκαλώντας πιεστικά ενοχλήματα στις πέριξ δομές του τραχήλου και του μeσοθωρακioυ, ενώ οι λειτουργικές διαπιστώνονται στο πλαίσιo διεpεύνησης πρωτοπαθούς υπepπαραθυρεοειδισμού. Xαρακτηριστικό εύρημα στις μη λειτουργικές αποτελεΙ το διαυγές, λεπτόρευστο υγρό που αποδΙδει η παρακέντηση με λεπτή βελόνη και το οποΙο εΙναι ιδιαΙτεpα πλούσιο σε παραθορμόνη. Αναφορικά με τη θeραπευηκή αντιμετώπιση στις μεν μη λειτουργικές συνήθως αρκει η εκκενωτική παρακέντηση, ενώ επΙ υποτροπης ή πιεστικών συμπτωμάτων απαιτεΙται χειρουργική ανημετώπιση με σύστoιxη παραθυρεοειδeετομη όπως και στην πεpΙπτωση των λειτουργικών παραθJυρεοειδικών κύστεων. Στην παρουσα μελέτη μας παρουσιάζουμε τις ιδιαΙτεpες κλινικές εκδηλώσεις καθώς και τη διαγνωστική και θeραπευτική αντιμeτώπιση με την ευκαιρια οκτώ νέων περιπτώσεων θυρεοειδικών κύστεων και γινεται στη συζήτηση βραχεΙα ανασκοπηση των αντΙστοιχων δεδομένων τrις αγγλόφωνης βιβλιογραφιας

Οι ιδιοπαθεΙς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΕΝ) περιλαμβάνουν χρόνιες φλεγμονώδεις διαταραχές αγνώστου αιτιολογΙας, οι οποΙες προσβάλλουν το γαστρεντερικό σωληνα . Η ελκώδης κολΙτιδα και η νόσος του Crolut αποτελούν αντιπροσωπευτικά νοσηματα των ΙΦΕΝ.Η ελκώδης κολΙτιδα ειναι μια χρόνια και ιδιοπαθης φλεγμονώδης νόσος του εντερικού βλεννογόνου και του βλεννογόνου του ορθικού σωληνα και αποτελεΙ μΙα από τις πλέον ενδιαφέρουσες νοσολογικές οντότητες. Η παθογένεια και η α ντιμετώπιση της ελκώδου ς κoλΙτιδας αποτελεΙ μέχρι και σημερα πρόκληση για τον κλινικό ιατρό. Τις τελευταΙες δεκαετΙες αρκετές πειραματικές και κλινικές μελέτες εστιάζονται στην κατανόηση του ρόλου των περιβαντολοντικών, γενετικών και ανοσολογικών παραγόντων στην παθογένεση της ελκώδους κoλΙτιδας. Τα τελευταια χρόνια έχουν προταθει πoικiλα πειραματικά μοντέλα πρόκλησης ελκώδους κολιτιδας με στόΧο την κατανόηση των αιτιολογικών παραγόντων που την προκαλούν. Το θειοδεξτρανικό νάτριο Dextran Sulphate Sodium DSS) ειναι χημικη ουσΙα που μπορεΙ να χρησιμοποιηθεΙ γτα πρόκληση της νόσου με αναπαραγόμενο το φαινόμενο σε επΙμυες 2, 3 . Ο σκοπός των πειραμάτων που περιγράφονται στην παρούσα μελέτη ήταν να εκτιμηθεΙ η επιδραση του άλατος του θειοδεξτρανικoύ νατριου (DS5-Dextran Sodium Sulphate) στις δομικές και ισωπαθολογικές αλλοιώσεις του εντερικού βλεννογόνου σε επΙμυες στελέχους Wιstar.

Εισαγωγη: Η επουλωτικήδιαδικασΙα του παχέος εντέρου αποτελεΙ αντικεΙμενο μεγάλης συζητησης καθώς η Ρήξη της αναστόμωσης ειναι η πιο σημαντικη επιπλοκη στη χειρουργική του παχέος eντeρου και συνοδεύεται από σημαντικrη νοσηρότητα και θνγτότητα . ΠολλοΙ παράγοντες εχουν ευεργετικό αποτeλεσμα στην επούλωση των αναστομώσεων . Σκοπός της παρούσας πειραματικης μελετης ειναι η διερεύνηση της πιθανης ετικης επiδρασης της περιεγχειρητικης χορηγησης γλουταμινης, καθώς και της χορηγησης συμβιοτικών στην επούλωση των αναστομώσεων του παχέος εvτερου σε επιμυες. Υλικό-μεθοδοι: 80 επΙμυες , φυλης Wistαr χωρΙστηκαν τυχαΙα σε πεντε ομάδες των 16 πειραματόζωων. Όλοι οι επiμυες υποβληθηκαν σε εκrομη τμηματoς παχεος evτεpυv και τελικοτελικη αναστόμωση. Οι ομάδες ψαν: Α(ελεγχου) , Β(μηχανικός καθαρισμός και χημειoπροφύλαξη), Γ(γλουταμΙνη), Δ{συμβιοτικά} και Ε (γλουταμΙνη και συμβιοτικά) . Εξετάστηκαν η πΙεση διάσπασης, καθώς και η συγκρντρωση της υδροξυπρολινης την 3η και 7η μετεγχειρητικη μερα . Αποτελεσματα : Την 3η και την 7η μετεγχειρητικrη ημερα, 1 ομάδα Ε (γλoυrαμινη και προβιοτικά) παρoυσiασε την υψηλότερη μεση πιεση διάσπασης (137,75 mmHg και 289,63 mmHg ανΤΙστοιχα). Η μεγαλύτερη τιμη υδρoξυρφoλινης βρeθηκε στην ομάδα Ε (γλουταμινη και προβιοτικά) με μέσο όρο 1,7688 την 3η ΜΓΧ και 2,88 την ΜΓΧ .ημeρα. Συμπεράσματα: Η ταυτόχρονη xoριγηση των συμβιοτικών με την γλουταμινη αυξάνει τη σύνθεσή και εναπόθεση του κολλαγόνου, καθώς και την μηχανικrη ισχύ των αναστομώσεων.

Το άλγος του δεξιού λαγονΙου βόfJρου αποιελεΙ ω συχνόιeρo Ισως διαφορο(iιαyvωσn κό πρό~ βλημα στηυ καfJημeριvί πρακnκί ωυ χειρουργού. Το διαγνωσnκό πρόβλημα ειναι ακόμη μεγαλύιeρo όιαν έχει npoTjYTjfJei σκωληκοειδεκωμί . Σιην παρούσα eργασΙα πeριγράφειαι μια ενδιαφέρουσα πeρ Ιπιωσ η ενός 35χΡονου άνδρα με npoTjYTjfJeiaa σKωλ ηKoειδεκroμ ί που προσίλfJε με ένωνο άλγος και σύσπασ η σω δεξιό λα γό νιο βόfJρο. Ο eρ γασι rιρια Kό ς και απειιco νιοnκό ς έλε γχο ς ίια ν φυ σιολογικός. Η δια Υνωσnκ ί λαπαοο σκόπ ησ η απο κάλυΥε σνσrρα φεΙσα επιπλοϊκί από φυση του ανιό νως κόλ ο υ , η oπoiα και αφαιρέfJη κε λ απα~ ροσ κοπι κά, Η λαπαροσ κόπηση αποτελεΙ πιfJανόν ιδαν ικί διαΥνωσn κί και fJ eρa nevnKIί. μέfJ οδο , ιδΙως όιαν οι απεικονιοnκές εξετάσεις αδυναωύν να fJtaovv διάγνωση

Η λεμφόρροια μετά από λεμφαδενιιcό ιcαlJαρισμό του τραχήλου εΙναι ασv ν ή~ ης επιπλoιcή που oφεiλεται στην ~άΙCωση των λεμφαγγεΙων ιcατά την πορεΙα τους στον τράχηλο, αυξάνοντας σημανΠΙCά τη νοσηρότητα, Σιcoπός της εργασiας εΙναι η παρoυσiαση σπάν ιας περΙmωσης ασlJενούς με λεμφόρρο ια υψιλής παρΟΧής μετά από τροποπο ιημένο λεμφαδενι ιcό ιcαlJ αρ ισμό του τραΧήλου για lJηλώδες ιcαρ ιciνωμα του IJvpeoeιδoύς αδένα ιcαι η ανασκόπηση της διεlJνούς βιβλιο γραφΙας ;227

Ο υπερπαραθυρεοειδισμός που δεν έχει αναπτύξει στον πάσχοντα συμπτωματολογία από το ουροποιητικό και το μυοσκελετικό σύστημα χαρακτηρίστηκε ως «ασυμπτωματικός» αφού και τα επακόλουθα της υπερασβεστιαιμίας δεν ήταν εμφανή. Ωστόσο, ο όρος κρίνεται ατυχέστατος αν όχι και παραπλανητικός και, σε αντικατάστασή του, προτείνεται ο όρος «βιοχημικός» αφού με βιοχημικό προσδιορισμό αποκαλύπτεται η υπάρχουσα υπερασβεστιαιμία. Θεραπευτικώς, συνιστάται η διενέργεια παραθυρεοειδεκτομής που είναι εγχείρηση ασφαλής και εύκολη, σε εξειδικευμένα χέρια , και επαναφέρει το Ca του ορού στα φυσιολογικά όρια, αναστέλλοντας την υπερέκκριση παραθορμόνης. Προϋπόθεση αποτελεί η ορθή και σίγουρη διάγνωση και η απουσία γενικών αντενδείξεων για εκτέλεση οποιασδήποτε χειρουργικής επέμβασης

Σκοπός: Ο σπλήνας αποτελεί σύνθετο όργανο με ανοσοποιητική, αιμοποιητική, αλλά και λεμφική δραστηριότητα. Σκοπός της παρούσης αναδρομικής εργασίας είναι η επιδημιολογική μελέτη των ασθενών που υποβλήθηκαν σε σπληνεκτομή, καθώς και η διερεύνηση των ενδείξεων και ανάλυση των αποτελεσμάτων τους. Υλικό-Μέθοδος: Τη χρονική περίοδο 1991-2009, 167 ασθενείς υποβλήθηκαν σε σπληνεκτομή. Οι ενδείξεις σπληνεκτομής ταξινομήθηκαν σε 7 κατηγορίες: (i) τραυματικές κακώσεις, (ii) αιματολογικές παθήσεις, (iii) κακοήθη νοσήματα, (iv) συμφορητικές και αγγειακές παθήσεις, (v) κύστεις σπληνός, (vi) ιατρογενείς κακώσεις και (vii) φλεγμονώδεις παθήσεις. Αποτελέσματα: Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 60,43±6,74, παρουσιάζοντας δικόρυφη κατανομή με αιχμή στις ηλικίες των 15-29 και 60-74. Οι κακώσεις αποτέλεσαν τη συχνότερη ένδειξη σπληνεκτομής με ποσοστό 58% (32% τραυματικές και 26% ιατρογενείς). Παρατηρήθηκε μείωση της συχνότητας των σπληνεκτομών λόγω τραυματικών κακώσεων μετά το 2005, ενώ η συχνότητα σπληνεκτομών λόγω λόγω ιατρογενών κακώσεων παραμένει σταθερή σε υψηλά επίπεδα. Συμπεράσματα: Η εξακρίβωση των δραστηριοτήτων του σπλήνα και του σημαντικού ρόλου που επιτελεί, παράλληλα με την τροποποίηση των ενδείξεων σπληνεκτομής κυρίως στις παθήσεις του αίματος, έχει οδηγήσει στη μείωση των εκτελούμενων (επειγόντων και προγραμματισμένων) σπληνεκτομών.