Ως σύνδρομο βραχέος εντέρου (ΣΒΕ) ορίζεται το σύνδρομο δυσαπορρόφησης που προκαλείται μετά από περισσότερο των δύο τρίτων μείωση της λειτουργικής και/ή ανατομικής απορροφητικής επιφάνειας του λεπτού εντέρου. Συνοδεύεται από την εμφά-νιση επιπλοκών όπως απώλεια υγρών, ηλεκτρολυτών και σωματικού βάρους. Επιπλέον, το ΣΒΕ χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια ασβεστίου, μαγνησίου, ψευδαργύρου, σιδήρου και λιποδιαλυτών βιταμινών, δυσαπορρόφηση υδατανθράκων, λακτόζης και πρωτεϊνών, μεταβολική οξέωση, υπερέκκριση γαστρικού οξέος, σχηματισμό χοληστερινικών χολολίθων και οξαλοξεικών λίθων στους νεφρούς, αφυδάτωση, στεατόρροια και διάρροια. Στο πλαίσιο της θεραπείας των ασθενών με ΣΒΕ καθοριστικός παράγο-ντας είναι η ειδική υποστήριξη της θρέψης. Η αναπλήρωση των υγρών και ηλεκτρολυτών σε συνδυασμό με τη χορήγηση ολικής παρεντερικής διατροφής είναι απαραίτητα μέτρα κατά την οξεία φάση του συνδρόμου ενώ, κατά τη φάση της προσαρμογής και τη φάση της συντήρησης, απαιτείται εξειδικευμένη υποστήριξη της θρέψης. Κατά τις δύο τελευταίες φάσεις του συνδρό-μου η ανάγκη χορήγησης παρεντερικής διατροφής καθορίζεται από συγκεκριμένους παράγοντες όπως είναι το μήκος του ενα-πομείναντος λεπτού εντέρου και η διατήρηση ή όχι ακέραιου και λειτουργικού του παχέος εντέρου και της ειλεοτυφλικής βαλ-βίδας. Ασθενείς με μήκος εναπομείναντος λεπτού εντέρου 100 cm ή λιγότερο και χωρίς ακέραιο/λειτουργικό παχύ έντερο θα χρειαστούν εφόρου ζωής υποστήριξη της θρέψης με παρεντερική διατροφή. Οι θερμίδες της παρεντερικής διατροφής των α-σθενών με ΣΒΕ πρέπει να προέρχονται κυρίως από τη συνιστώσα του λίπους, κατά δεύτερο λόγο από τις πρωτεΐνες και οι υπό-λοιπες από τους υδατάνθρακες. Βιταμίνες, ιχνοστοιχεία και μεταλλικά στοιχεία πρέπει να χορηγούνται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ασθενούς. Η θεραπεία των ασθενών με ΣΒΕ πρέπει να στοχεύει στην ταχεία μετάβασή τους από την παρεντερική στην εντερική διατροφή και την από του στόματος σίτιση. Η επίτευξη αυτού του θεραπευτικού στόχου επάγεται από τη χορήγηση ειδικών διατροφικών συστατικών και τη χορήγηση τροφικών και/ή αυξητικών παραγόντων που μπορεί να προάγουν περαιτέρω τη διαδικασία της εντερικής προσαρμογής και να βελτιώσουν την απορρόφηση θρεπτικών συστατικών.

Endometriosis is a common, estrogen-dependent gynecological disorder with an estimated prevalence 7 to 15%. Alt-hough endometriosis is regarded as a benign condition, it appears characteristics noted in malignancies. Breast can-cer (BC) is the most frequently diagnosed cancer among women, especially over 30 years old. During last decade, several studies have shown an association between endometriosis and BC, as well as other types of malignancies. Our purpose is to present the data concerning endometriosis and BC and the possible backgrounds that relate these disorders. The etiology of endometriosis and BC has been linked to estrogen. As both conditions are hormone-depended may share a common pathogenetic insult. Obesity, hormone replacement therapy (HRT) and reproductive characteristics, as common risk factors for endometriosis and BC, may also explain the revelance. Oral contraceptives and progestins, as treatment of endometriosis, have been found to have an adverse effect on the breast tissue. An-other hypothesis is that endometriosis enhances aberrant inflammatory and hormonal mediators which contribute BC development. Other explanations may include mutations in BrCA1 gene and polymorphisms in estrogen and pro-gesterone receptors. A familiar risk of BC among women with endometriosis and an increased BC risk in postmeno-pausal women have also been reported. The results of studies investigated the association between endometriosis and BC are controversial. Further research need to evaluate the pathophysiological relation and determine the risk of BC in an environment of endometriosis.

Background: Endoscopic axillary dissection (EAD) is a minimally invasive technique that has been applied to decrease the morbidity following conventional axillary dissection (CAD). Patients and Methods: Eighty seven patients with early breast cancer, were randomly assigned to undergo conservative breast sur-gery with either EAD (Group 1, n=43) or CAD (Group 2, n=44). Data collected prospectively included demographics, clinico-pathological characteristics, operative details, post-operative complications, and oncological outcome. Patients were followed-up regularly for a mean of 4.1 years. Results: Patients in both groups had similar age, menopausal status, clinico-pathological presentation, TNM stage, and receptor sta-tus. Duration of surgery was significantly longer with EAD than with CAD (109.3 versus 81.3 minutes, respectively (p=0.047). The mean number of axillary lymph nodes harvested and those pathologically involved were similar between both groups. The mean hospital stay was significantly (P=0.039) shorter and pain in the first 48 hours post-operatively was significantly (p<0.05) lower with EAD. Early post-operative complications were encountered in 8 patients (18.6%) with EAD versus 19 (43.2%) with CAD (X2=6.14, p=0.013). Full range of arm movement was achieved in all patients with EAD by 24 months post-operatively but was restricted in 3 patients (6.8%) with CAD (X2=3.04, p=0.0.081). Local recurrence, distant metastases and survival rate were similar between both groups at 4 years post-operatively. Conclusions: When compared with CAD, EAD has similar oncological outcome, lower post-operative axillary pain, less post-operative morbidity, shorter hospital stay, and better cosmetic outcome, albeit with a longer operative time.

Objective. Wound healing effects of scalpel, electrocautery, peak plasmablade, which are used for skin incisions and intestinal incisions, were searched. Material and method. 36 wistar albino rats 10-week were used as experimental animals. 3 groups were created. There were 12 wistar albino rats in each groups. Laparotomy by scalpel and transection to ascending colon were applied in the group I. The segment, which was transected, was anastomosised at once. The same processes were applied by electrocautery in the group II. The same processes were applied by peak plasmablade in the group III. Experimental animals were sacrified at the 7th post-operative day. 1 ml blood was taken by cardiac puncture for MDA measurement and then relaparotomy was applied. Approximately 4 cm intestinal segment, which included anastomosis line, was resected. Then anastomotic bursting pressures were measured. 4x4 cm² abdominal wall was removed to measure rupture breaking pressure of incision. Tissue samples were got for incision line?s and anastomosis line?s histopathological examinations. Results. In the group II, anastomotic bursting pressure and rupture breaking pressure of abdominal wall were found less than the groups I and III. The difference between the groups was statistically reasonable (p<0.05). MDA values of each groups weren?t statistically different. At anastomosis and incision line, any reasonable difference was found in terms of 7 criterions, which were evaluated histopathologically. Conclusion. We think that scalpel and peak plasmablade can be used for incisions safely. Peak plasmablade supplies hemostasis. So peak plasmablade shortens operation duration.

Background: The feasibility and safety of laparoscopic pancreatic surgery has now been well documented in many retrospective re-views. However, the pre operative patient selection parameters for laparoscopic pancreatic surgery are still evolving. Methods: A retrospective analysis of all 29 patients who underwent laparoscopic pancreatic interventions between January 2007 and October 2009 at our hospital was performed. Results: A total of 12 patients (5 women) were included in the study group. One was converted to open resection secondary to ex-tensive adhesions. The pancreatic fistula rate (n=1; 8.3%) and overall morbidity (33%) of this study are comparable with other stud-ies of open and laparoscopic distal pancreatectomy. In analyzing our patient subset with major complications, we found that all 7 major complications occurred in 4 patients, 3 of whom had large tumor size (>= 5cm, range 5-10cm). Conclusion: We conclude that while the morbidity does not seem to correlate with benign vs. malignant pathology, tumor size does seem to play an important role and should be a significant factor in patient selection for laparoscopic pancreatic resections.

Laparoscopic cholecystectomy is still associated with an increased risk of iatrogenic bile duct injury with respect to laparotomic cholecystectomy, mostly due to misidentification of the anatomy of the gallbladder pedicle and the liver hilum. To correctly ex-pose this crucial region, it is of the utmost importance to open the Calot?s triangle by exerting an upward traction on the gallbladder fundus and an infero-lateral countertraction on the gallbladder neck. This manoeuvre makes it possible to dissect free the elements of the gallbladder pedicle and to obtain the critical view of safety, reducing the risk of iatrogenic biliary injury. An homogeneous series of laparoscopic cholecystectomies with no major biliary injury is reported, along with the tips for a good anatomical exposure and a remind of the classical rules of cholecystectomy.

Σκοπός: Η περιεγχειρητική ενδοπεριτοναϊκή χημειοθεραπεία, είτε ως πρώιμη, υπό νορμοθερμία (EPIC), είτε ως διεγχειρητική υπέρθερμη (HIPEC), έχει δείξει ότι βελτιώνει την επιβίωση ασθενών με προχωρημένο γαστρικό καρκίνο, οι οποίοι υποβάλλο-νται σε ριζική γαστρεκτομή. Σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση των αποτελεσμάτων της χορήγησης EPIC και HIPEC, σε ασθε-νείς με τοπικά προχωρημένο γαστρικό καρκίνο, οι υποβάλλονται σε γαστρεκτομή D2. Ασθενείς-Μέθοδοι: Οι ασθενείς με τοπικά προχωρημένο γαστρικό καρκίνο, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε γαστρεκτομή D2 και έλα-βαν συμπληρωματικά EPIC, συγκρίθηκαν αναδρομικά με ασθενείς, οι οποίοι υποβλήθηκαν σε γαστρεκτομή D2 και έλαβαν συ-μπληρωματικά HIPEC. Ο τελικός σκοπός της μελέτης ήταν η ανάλυση της επιβίωσης και των υποτροπών της νόσου. Αποτελέσματα: Οι δύο ομάδες ασθενών ήταν συγκρίσιμες ως προς την ηλικία, φύλο, φυσική δραστηριότητα, ανατομική εντό-πιση του όγκου, στάδιο νόσου, βαθμό διαφοροποίησης νεοπλάσματος, ταξινόμηση Lauren, νοσοκομειακή θνητότητα και νοση-ρότητα και είδος επέμβασης. Η 5-ετής επιβίωση στην ομάδα HIPEC ήταν 68% και στην ομάδα EPIC 14% (p=0.0054). Οι υποτρο-πές στην ομάδα EPIC ήταν 57.9% και στην ομάδα HIPEC 17.4% (p=0.001). Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με τοπικά προχωρημένο γαστρικό καρκίνο, οι οποίοι υποβάλλονται σε γαστρεκτομή D2 και λαμβά-νουν HIPEC έχουν καλύτερη επιβίωση και υποτροπιάζουν σε μικρότερο ποσοστό από τους ασθενείς, οι οποίοι υποβάλλονται σε γαστρεκτομή D2 και λαμβάνουν EPIC.

Background. Spigelian hernia is a rare condition traditionally treated with open approach. This article reports a case with bilat-eral inguinal and Spigelian hernia repaired using total extraperitoneal approach (TEP) and reviews the literature to compare TEP with different laparoscopic approaches, for safety and recurrence rate in the treatment of Spigelian hernia Material and Methods. We conducted a search in PubMed to review laparoscopic repair of Spigelian hernia and analysed them for for various parameters as sex, hernia location, diagnosis, complications, follow-up and recurrence rate Results. A total of 33 articles were included, encorporting 59 cases. Comparison of intraperitoneal onlay mesh IPOM (n=24), transabdominal preperitoneal repair TAPP(n=21) and TEP(n=14) showed no difference in recurrence rate, as all three methods were reported without recurrence. TEP was also without complications whereas in one case IPOM and TAPP postoperative seroma was reported. Conclusion. This case shows the feasibility of laparoscopic TEP approach even when there is bilateral inguinal and Spigelian her-nia. The review of literature supports our opinion that TEP, compared to IPOM and TAPP, is feasible, safe and effective and might reduce the risk of complications.

Οι παθήσεις που μπορούν να προκαλέσουν οξεία χειρουργική κοιλία ανήκουν συνήθως σε μια από τις ακόλουθες κατηγορίες: α) φλεγμονή, β) απόφραξη, γ) ισχαιμία και δ) αιμορραγία. Με σκοπό την παρουσίαση των προβληματισμών που προκύπτουν στην διάγνωση και αντιμετώπιση ασθενών με εικόνα οξείας κοιλίας αναλύουμε τα βήματα διαχείρισης ασθενούς που προσήλθε με οξύ κοιλιακό άλγος στο τμήμα επειγόντων περιστατι-κών. Περιγραφή περίπτωσης: Πρόκειται για άνδρα 57 ετών με αιφνίδιο περιομφαλικό κοιλιακό άλγος μετά τη λήψη λιπαρού γεύ-ματος, εμέτους και διάρροιες που διακομίσθηκε στην κλινική μας από άλλο νοσοκομείο μετά από νοσηλεία 24 ωρών, με πιθα-νές αιτίες των συμπτωμάτων του την εμβολή των μεσεντερίων αγγείων, την οξεία παγκρεατίτιδα, την συγκεκαλυμένη διάτρη-ση, τον εγκολεασμό, ή την εσωτερική κήλη. Κατά την άφιξή ο ασθενής παρουσίαζε σύσπαση των κοιλιακών τοιχωμάτων κατά την ψηλάφηση (σανιδώδη κοιλία), απουσία εντερικών ήχων, λευκοκυττάρωση (WBC=13400/μl) και πολυμορφοπυρήνωση (89.2%). Ήταν αιμοδυναμικά σταθερός και δεν είχε ψηλαφητές αρτηρίες από το ύψος των μηριαίων αγγείων και περιφερικό-τερα. Στην αξονική τομογραφία κοιλίας διαπιστώθηκε διάταση των ελίκων του λεπτού εντέρου με ανάδειξη ενδοτοιχωματικών φυσαλίδων αέρος και συμφόρηση αγγειακών κλάδων στο μεσεντέριο, όπως επίσης και πλήρης απόφραξη της κοιλιακής αορτής κάτωθεν των νεφρικών αρτηριών (σύνδρομο Leriche). Ο ασθενής με προεγχειρητική διάγνωση οξεία εντερική ισχαιμία, υπο-βλήθηκε αμέσως σε ερευνητική λαπαροτομία όπου βρέθηκε οξεία ισχαιμική νέκρωση του λεπτού εντέρου. Έγινε εκτεταμένη εντερεκτομή και νηστιδο-ανιούσα αναστόμωση. Το εναπομείναν μήκος του λεπτού εντέρου ήταν 1.10μ. νήστιδος (σύνδρομο βραχέος εντέρου?). Στον ασθενή μετεγχειρητικά χορηγήθηκε παρεντερική διατροφή που σταδιακά αντικαταστάθηκε από εντε-ρική διατροφή, αντιπηκτική θεραπεία με Ηπαρίνη Μικρού Μοριακού Βάρους (Ivor max 10000) και εξήλθε του νοσοκομείου τη 17η ημέρα, μετά από ομαλή μετεγχειρητική πορεία, με οδηγίες συγκεκριμένης διατροφής και συνέχιση της αντιπηκτικής του αγωγής. Ο ασθενής διέκοψε αυτοβούλως την αντιπηκτική αγωγή και στις επόμενες 60 ημέρες παρουσίασε τρία επεισόδια ατε-λούς ειλεού. Για τον έλεγχο της αιτίας των επεισοδίων ειλεού υποβλήθηκε αρχικά σε αξονική τομογραφία κοιλίας και μαγνητι-κή τομογραφία των σπλαγχνικών αγγείων όπου βρέθηκαν ευμεγέθη σπληνικά έμφρακτα, ισχαιμικά έμφρακτα αριστερού νε-φρού, πλήρης θρόμβωση της κοιλιακής αορτής 4εκ. κάτω από την έκφυση των νεφρικών αρτηριών, μικρού βαθμού οίδημα στο τοίχωμα έλικας νήστιδας κοντά στην αναστόμωση και μικροστενώσεις της άνω μεσεντερίου αρτηρίας και εν συνεχεία σε κολο-νοσκόπηση με ανεύρεση μεγάλης στένωσης στην αναστόμωση και διάβαση εντέρου με κατάποση βαρίου, όπου παρατηρήθηκε στένωση του τελικού τμήματος της νήστιδας στην περιοχή της αναστόμωσης (δίκην ράμφους), ενώ λόγω αιφνίδιας μεγάλης αύξησης των τρανσαμινασών (SGOT=1133, SGPT=889) και υπόνοιας ισχαιμίας λόγω βλάβης της κοιλιακής αρτηρίας διενεργή-θηκε γαστροσκόπηση και συμπληρωματική αξονική αγγειογραφία ήπατος-σπληνοπυλαιογραφία, όπου βρέθηκαν εντοπισμέ-νες αποφράξεις της σπληνικής αρτηρίας, απότομη απόφραξη της σπληνικής φλέβας, ενώ η άνω μεσεντέριος αρτηρία ήταν βα-τή. Ο ασθενής υποβλήθηκε σε ερευνητική λαπαροτομία, όπου βρέθηκε στένωση στην περιοχή της αναστόμωσης και ακολού-θησε εκτομή του πάσχοντος τμήματος του εντέρου (6-7cm) και δημιουργία νέας νηστιδο-ανιούσας αναστόμωσης. Μετά από ομαλή μετεγχειρητική πορεία ο ασθενής εξήλθε την 15η μτχ. ημέρα. Έκτοτε δεν παρουσιάζει πρόβλημα πλην της διαλείπουσας χωλότητας στα 150-200μ και παραμένει το ερώτημα του πως και πότε θα αντιμετωπισθεί το αγγειακό του πρόβλημα. Συμπερασματικά η οξεία εντερική ισχαιμία αποτελεί πολύ σπάνιο αίτιο οξείας κοιλίας, απαιτεί αυξημένη κλινική υποψία, ταχεία διάγνωση, εξειδικευμένη παρακλινική διερεύνηση και ταχεία αντιμετώπιση προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η έκταση εκτομής του εντέρου. Συνοδεύεται από αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα, ενώ το σύνδρομο βραχέος εντέρου είναι τα βα-σανιστικότερο πρόβλημα που επηρεάζει μακροχρόνια την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Επαν εγχείρηση απαιτείται συχνά στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο λόγω επέκτασης των ισχαιμικών νεκρωτικών βλαβών στο έντερο και πολύ λιγότερο στην απώτε-ρη για την αντιμετώπιση στενωτικών βλαβών στο εναπομείναν έντερο συνεπεία ισχαιμικών μη νεκρωτικών βλαβών. Στην δεύ-τερη περίπτωση, ειδικά αν το μήκος του εναπομείναντος εντέρου είναι οριακό, όσο αργότερα γίνει η επανεγχείρηση τόσο κα-λύτερα τα αποτελέσματα από πλευράς διατροφής γιατί παρέχεται περισσότερος χρόνος για την προσαρμογή του εντέρου. Η συνύπαρξη πολυεστιακής αρτηριοπάθειας αυξάνει την δυσκολία στην μεθοδολογία της συνολικής προσέγγισης.

The groin hernia sac may contain various abdominal organs, such as the ovaries, the fallopian tubes, vermiform appendix and the urinary bladder which have been rarely reported. Here we report a case of a right sliding type inguinal hernia containing the ovary and the fallopian tube. The patient was a 32-year old woman, without any genital anomalies and had received Continous-Ambulatory-Peritoneal- Dialysis (CAPD) treatment modality for End-Stage-Renal Disease (ESRD). Because of that the patient was suffering from bacterial peritonitis, salpingo-oopherectomy was performed with the consent of her husband and the hernia defect was repaired by the Maloney darn technique. The peritonitis state was kept under control at the six-month follow up. It is of utmost importance to keep in mind that the hernia sac may contain almost any abdominal organs, and thus, surgical dissection should be carried out carefully.

Background: Incarceration is one of the serious complications of inguinal hernia. The sigmoid colon is a rarely found in the hernia sac. There have been a limited a number of cases that were accompanied by diverticulitis in the literature. In this case, we pre-sent a patient with an incarcerated left inguinal hernia in which the hernia sac contains a sigmoid diverticulitis and with an ac-companying jejunal diverticulum perforation, which has been previously unreported in the literature. Case Presentation: 81 years old male was admitted to the emergency clinic with ongoing complaints of pain and swelling in the left inguinal region for seven days. He had an incarcerated left inguinal hernia in which the sac contains a sigmoid diverticulitis and accompanying jejunal diverticulum perforation. Segmental small bowel resection and a double barrel ostomy were per-formed. Abdominal incisions were closed primarily and the inguinal hernia was repaired in the style of posterior wall darn. No postoperative complication occurred and the patient was discharged on 14th day of hospitalization. Conclusion: It should be kept in mind that sigmoid diverticulitis can be found in the incarcerated inguinal hernia sac in the elderly patients, and co-existent complicated diverticula may be present in other parts of the gastrointestinal tract.

Introduction: Morgagni hernias are rare diaphragmatic hernias located anterioly and most commonly right-sided. We present a case of symptomatic giant bilateral Morgagni hernia in which the herniated organs were the stomach, the right and transverse colon and the greater omentum. Case presentation: A 85 years old woman was referred to our clinic with a five day history of multiple vomiting, constipation, and abdominal pain. CT scan revealed findings consistent with a giant bilateral morgagni hernia, with herniation of omental fat, stomach, right colic flexure and transverse colon along with fibrotic and atelectatic changes of the right lung. She underwent primary hernia repair without mesh via an upper midline laparotomy. Her postoperative course was uncomplicated, and she was well at the 4-month follow-up. Conclusion: Morgagni hernias are usually asymptomatic and discovered, incidentally, but can also appear with symptoms and signs of acute abdomen. Thus, once diagnosis has been established, surgery is advised due to the likely to induce strangulation or volvulus of the hernia sac contents. Surgical management is either transthoracic or transabdominal.

Warfarin is commonly used anticoagulant. Hemorrhage depend on warfarin use has been well-defined in recent years, even with solitary visceral organs. Acute cholecystitis with hemocholecyst is most commonly seen after trauma or malignancy. To our knowledge we report the first acute cholecystitis depend to spontaneous hemocholecyst as a complication of warfarin use (overdose)(without stone or trauma).

Introduction: Patients with gastroesophageal tumours often require nutritional supplements in the perioperative period. Laparoscopic feeding jejunostomy is feasible in the same act of the performance of staging laparoscopy. Case report: A 61-years-old male, diagnosed of stenotic neoplasm in the lower third of the stomach, underwent staging laparoscopy and laparoscopic feeding jejunostomy. Surgery is performed with Hasson port and three 5mm ones: A 24F Foley catheter was introduced through the port placed in left flank. A small enterotomy was performed and the catheter was introduced inside. A snuff bag suture was performed around the Foley catheter. With 2 intracorporeal stitches the bowel loop was fixed to the parietal peritoneum, finishing the intervention.