Στο επίκαιρο αυτο άρθρο, σκιαγραφούνται οι βασικές αρχές της χειρουργικής εκπαίδευσης και επισημαίνονται τα αδύνατα σημεία του ισχύοντος συστήματος. Το βασικο έλλειμμα είναι η απουσία κωδικοποιημένου εσωτερικού κανονισμού που θά'πρεπε να εφαρμοζεται με θρησκευτική ευλάβεια σε ολες τις νοσοκομειακές μονάδες που εκπαιδεύουν πτυχιούχους της Ιατρικής, για την αποκτηοη ειδικοτητας χειρουργικής. Στις περισσοτερες χειρουργικές κλινικές οι διδάσκοντες αυτοσχεδιάζουν και η σωστή εκπαίδευση των γιατρών επαφίεται στη διάθεση και στον πατριωτιομο τους. Εξάλλου, η ενδοσκοπική και λαπαροσκοπική χειρουργική ουδαλως ελάχιστα διδάσκονται εφόσον απο τα περισσότερα νοσσκομεία λείπουν ολα τα αναγκαία προς τούτο: οι δάσκαλοι, ο τεχνικος εξοπλισμος και οι ασθενείς. Για τη συνεχιζομενη χερουργική εκπαίδευση φροντίζουν οι κατά τοπους χερουργικές επιστημονικές εταιρείες που διοργανώνουν ημερίδες, συμποσια, συνέδρια, αλλά και μετεκπαιδευτικά μαθήματα. Χρειάζεται, ωστοσο, να υπάρχει επιθυμία και διάθεση των ασκουμένων να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις αυτές. Για την ιατρική έρευνα, τέλος, είναι καλύτερα να μη συζητούμε, γιατί αποτελεί σπάνιο είδος οχι μονο για τους ασκουμένους, αλλά και για τους εκπαιδευτές.

Τα νεοπλάσματα εκ λείων μυϊκών ινών (λ.μ.ι.) του γαστρεντερικού σωλήνα (γεσ) είναι σπάνια τόσο στην καλοή8η μορφή τους (λειομυώματα) όσο και στην κακοήθη (λειομυοσαρκώματα). Αποτελούν το 12% εξ όλων των όγκων του γεσ και εκδηλώνονται, κατά κανόνα, με γαστρορραγία (αιματέμεση ή/και μέλαινα) η οποία συχνά είναι μεγάλη και υποτροπιάζουσα και οδηγεί τον άρρωστο σε επείγουσα εγχείρηση. Η συμπτωματολογία των πασχόντων εξαρτάται από το μέγεθος του όγκου και από το όργανο εκ του οποίου εξορμάται (οισοφαγογαστρική συμβολή, στόμαχος, δωδεκαδάκτυλο, λεπό ή παχύ έντερο). Πλην της αιμορραγίας, οι ασ8ενείς μπορεί να παρουσιάζουν δυσφαγία, επιγαστρικο άλγος, ατελή ειλεό ή οξύ κοιλιακο σύνδρομο όταν ο όγκος διατρη8εί ή προκαλέσει εγκολεασμό. Ο ιστοπαθολογικός διαχωρισμός μεταξύ λειομυώματος και λειομυοσαρκώματος είναι πολύ δύσκολος μέχρι και αδύνατος. Οι περισσότεροι από τους παθολογοανατόμους υποστηρίζουν πως το μέγε80ς του όγκου και ο αριθμός των μιτώσεων, αποτελούν χρήσιμα κριτήρια. Τα νεοπλάσματα εκ λ.μ.ι. στον οισοφάγο και στο στόμαχο-12 δάκτυλο μπορούν να διαγνωσθούν σχετικά εύκολα με ενδοσκοπηοη, ενώ εκείνα του λεπτού εντέρου αποκαλύπτονται δύσκολα παρά τη βοή8εια της ακτινολογικής διάβασης και της εκλεκτικής αρτηριογραφίας. Όταν ο όγκος εντοπίζεται στο παχύ έντερο, η κολοσκόπηοη και η διάβαση με βαριούχο υποκλυσμό είναι μεγάλης διαγνωστικής αξίας. Η θεραπεία των νεοπλασμάτων εκ λ.μ.ι. του γεσ είναι καθαρά χερουργική, αφού το λειομυοσάρκωμα είναι όγκος ακτινοάντοχος και ανθεκτικός στη χημειοθεραπεία. Για το λειομύωμα η τοπική εκτομή είναι αρκετή. Επί λειομυοσαρκώματος, εκτελείται εκτομή τμήματος του οργάνου μετά του όγκου ακόμη και όταν υπάρχουν εμφανείς μεταστάσεις, αφού πρόκειται για όγκο χαμηλού βαθμού κακοήθειας.

Η ηπατική ισχαιμία που επισυμβαίνει κατά τη διάρκεια κυκλοφορικής καταπληξίας, μεταμόσχευσης ή χειρουργικής επέμβασης για εκτομή όγκου ή αντιμετώπιση τραύματος είναι γνωστό ότι μπορεί να οδηγήσει σε οξεία ηπατική ανεπάρκεια κατά την περίοδο της επαναιμάτωσης. Σκοπός της μελέτης είναι η ανεύρεση του ρόλου των κυτταροκινών στην βλάβη του ήπατος επίμυων κατά την επαναιμάτωση μετά από ισχαιμία διαφορετικής χρονικής διάρκειας. Γίνεται προσδιορισμός του T.N.F.-α (tumor necrosisfαctor-α) ως δείκτου παραγωγής μεσολαβητών από τα κύτταρα Kup1fer και τα ενεργοποιημένα ενδοθηλιακά κύτταρα. Παράλληλα προσδιορίζονται τα ένζυμα L.D.H. και S.G.P.T. ως δείκτες παρεγχυματικής ηπατικής βλάβης και ελέγχεται παθολογοανατομικα η ύπαρξη ή όχι παγιδευμένων ουδετερόφιλων μέσα στα κολπώδη τριχοειδή. Από τα 50 πειραματόζωα, τα 10 απετέλεσαν μάρτυρες, χωρίς πρόκληση ηπατικής ισχαιμίας. Τα 10 υποβλήθηκαν σε ηπατική ισχαιμία 30', ενώ άλλα 10 σε ηπατική ισχαιμία 60'. Ακολού8ησανδύο ακομη ομάδες των 10 πειραματοζώων η κάθε μία, τα πειραματόζωα των οποίων υποβλή8ηκαν στην μεν πρώτη σε ισχαιμία 30' και επαναιμάτωση60', στη δε δεύτερη σε ισχαιμία 60' και επαναιμάτωση60'. Τα αποτελέσματατης μελέτης έδειξαν σημαντική άνοδο έως και πενταπλασιασμό της τιμής της ομάδος ελέγχου του T.N.F.-a και στατιστικά σημαντική άνοδο των τιμών της SGPT και της LDH κατά την επαναιμάτωση. Η παραγωγή κυτταροκινών από τα ενεργοποιημένα ουδετερόφιλα και τα κύτταρα Kup1fer σχετίζεται με την επελθούσα βλάβη, διότι προκαλεί τη μετανάστευση των ενεργοποιημένων ουδετερoφιλων στον επαναιματούμενο ιστό και την παγίδευσή τους.

Σκοπός της εργασίας είναι η αξιολόγηση μεθόδου τοποθέτησης μόνιμου καθετηοα στην πυλαία επιμύων για τη διενέργεια αιμοδυναμικών μελετών. Χρησιμοποιήθηκαν 20 επίμυες τύπου Wistar. Οι 10 από αυτούς υποβλήθηκαν σε διαδικασία πρόκλησης κιρρωσης με χορήγηση από του στόματος φαινοβαρβιτάλης και CCΙ4, ενώ στους υπόλοιπους 10 δεν χορηγήθηκε καμία φαρμακευτική ουσία. Την ογδοη εβδομάδα, τα πειραματόζωα υποβλή8ηκαν σε χειρουργική επέμβαση για την τοποθετηοη μόνιμου καθετήρα μικρής διαμέτρου (ΡΕ50) στην πυλαία φλέβα, ο οποίος διαμέσου υποδορίου σήραγγας καθηλώθηκε στο δέρμα της τραχηλικής χώρας. Με τον τρόπο αυτό δόθηκε η δυνατοτητα της απευθείας αιμοδυναμικής μελέτης της πυλαίας κυκλοφορίας. Συνολικά κατέληξαν 7 από τους 20 επιμυες (35%). ?μεση θρόμβωση του καθετήρα (πρώτο 24ωρο) παρατηρήθηκε σε 3 περιπτώσεις. Οι υπόλοιποι διατηρή8ηKαν σε λειτουργηκότητα από 2 έως 14 ημέρες (μ. τ. 5,5 ημερες). Οι κιρρωτικοίεπίμυες εμφάνισαν μέση πυλαία πίεση 12,274mmHg ενώ οι μη κιρρωτικοί5,625 mmHg.

Η οξεία μη λιθιασική χολοκυστίτιδα είναι σοβαρή επιπλοκή που εμφανίζεται σχετικά συχνά σε ασθενείς μονάδων εντατικής θεραπείας και η θνητότητά της μπορεί να φτάσει μέχρι και 50%. Ως πι8ανοί παθογενετικοί παράγοντες αναφέρονται η σήψη, η υποογκαιμική καταπληξία, η συστηματική φλεγμονώδης αντίδραση και η μακροχρόνια χορήγηση ολικής παρεντερικής διατροφής. Την τελευταία πενταετία υποβλή8ηκαν σε χολοκυστεκτομη για οξεία μη λιθιασική χολοκυστίτιδα 43 ασθενείς της Μ.Ε.Θ. του νοσοκομείου μας . Από τους ασθενείς 29 ήταν άνδρες και 14 ήταν γυναίκες και νοσηλεύονταν στην Μ.Ε.Θ. ως πολυτραυματίες ή μετά από μεγάλες χειρουργικές επεμβάσεις. Η διάγνωση της νόσου τέθηκε από την κλινική εικόνα, αλλά κυρίως με βάση τα υπερηχοτομογραφικά κριτήρια τα οποία συνίσταντο σε: διάταση της χοληδόχου κύστης, πάχυνση του τοιχώματος της {>3,5mm] και παρουσία χολικής λάσπης. Μετά τη χολοκυστεκτομή όλοι οι ασθενείς εμφάνισαν ύφεση των κλινικών εκδηλώσεων της νόσου. Οι 14 από αυτούς κατέληξαν κατά την άμεση μετεγχερητική περίοδο, λόγω της βαρύτητας της υποκειμένης νόσου, ενώ οι υπόλοιποι 29 ασθενείς εξήλθαν από την Μ.Ε.Θ. μετά την οριστική αντιμετώπιση της κύριας νόσου τους. Συμπεραίνεται ότι η οξεία μη λιθιασική χολοκυστίτιδα είναι σοβαρή επιπλοκή που εμφανίζεται σε ασθενείς της Μ.Ε.Θ. Η κλινική εικόνα δεν είναι χαρακτηριστική και η καθυστερηοη στη διάγνωση και αντιμετώπισή της συνοδεύεται από υψηλή θνητοτητα.

Με σκοπό την ανάλυση της 10ετούς εμπειρίας στην περιτοναϊκή καρκιιωματωοη-οτωκωματωοη και τη διερεύνηση των παραΥ6ντων που σvμβάlιλoυν στην επιβίωση, μελετή8ηκαν 55 ασ8ενείς (50 γυναίκες και 5 άνδρες), μέσης ηλικίας 64.9 ± 8.4 (42-82) χρ6νων, που υποβλή8ηκαν σε 67 χειρουργικές επεμβάσεις, για περιτοναϊκή καρκινωμάτωση-σαρκωμάτωση. Εκτιμή8ηκαν η επιβίωση σε αεεοη με το δείκτη της περιτοναϊκής κaρκινωμάτωσης, το δείκτη των προηγη8εισών επεμβάσεων, την επάρκεια της κυτταρομείωσης, το βα8μ6 κακοή8ειας τ ης ν6σου, την παρουσία ri απουσία ασκίτου , τον 6γκο των εμφυτεύσεων, το βα8μ6 διαφοροποίησης του νεοπλάσματος και την εφαρμογή χημειο8εραπείας. Η στατιστική ανάλυση έγινε με τη μονο-παραγοντική μελέτη (Kaplan-Meier) και τη δοκιμασία Χ2. Οι περισσ6τεροι ασ8ενείς υποβλή8ηκαν σε τέλειες κυττaρoμειώσεις, είχαν μεγάλους 6γκους-χαμηλής κακοη8ειας και έλαβαν συμπλrιρωμαΤΙKή χημειο8εραπεία. Η νοσοκομειακή όνητοτητα ήταν 10.9%, '1 ν6σος υποτροπίασε στο 21.1% των περιπτώσεων και '1 συνολική 5ετής επιβίωση ήταν 47%. Η επιβίωση σχετίζεται με την επάρκεια της κυΤΤαΡομείωσης (Ρ=Ο.ΟΟΟΟ), το μέγε80ς του 6γκου (p=G.006), το βα8μ6 κακοή8ειας της ν6σου (Ρ=0.0022) και την εφαρμογή χημειο8εραπείας (Ρ=0.0004). Οι υποτροπές έχουν αεεοη με την επ6ρκεια της κυτταρομείωσης (Ρ=0.028). Φαίνεται 6τι '1 περιτοναϊκή καρκινωμάτωση, παρ6τι ν6σος τελικού σταδίου, είναι δυνητικά 8εραπεύσιμη, με την προϋπ68εση 6τι πραγματοποιείται επαρκής κι ττσοομειωοη. που απαραίτητα συνοδεύεται απ6 .κημειο8εραπεία.

Σκοπ6ς της εργασίας είναι '1 εκτίμηση της λαπαροσκοπικής ορομυοτομής κατά HeHer σε σvνδυασμ6 με τη 8ολοπλαστική κατά Dor στη χειρουργική αντιμετώπιση της αχαλασίας του οισοφάγου. Υλικ6 της εργασίας αποτελούν 27 ασ8ενείς (16 άνδρες και 11 γυναίκες) οι οποίοι υπεβλή8ησαν σε λαπαροσκοπική ορομυοτομή και 80λοπλαστική κατά Dor κατά τα έτη 1991-1997. Η διάγνωση σε 6λες τις περιπτώσεις έγινε με οιαοφσγογρώρημακαι μανομετρία του οισοφάγου. Το κύριο σύμπτωμα ήταν η δυσφαγία. Όλες οι επεμβάσεις oλσκλrιρώ8ηκανλαπaρoσκoπικά,χωρίς ανάγκη μετάβασης σε ανοικτή επέμβαση. Μετά απ6 παρακολουόηοη35,4 μηνών μετά την επέμβαση, 6λοι οι ασ8ενείς παραμένουν ασυμπτωματικοίκαι χωρίς γαστροοισοφαγική πaλινδρ6μηση. Η μέση τιμή της υπολειπ6μενης πίεσης του κάτω οισοφαγικού σφιγκτήρα μειόόηκτ απ6 21 ,67 ± 6.4 mmHg σε 7,44 ± 2.7 mmHg (p

Το καρκίνωμα της χοληΟΟχου κύστεως (χ.Κ) αποτελεί σπάνια και ταχέως επιδεινούμενη νεοπλαοματικη ν6σο με κακή, γενικά, πρ6Υνωση. Απ6 1-1-1988 έως 31-12-1999, αντιμετωπίσ8ηκαν στην κλινική μας 17 ασ8ενείς (3 άνδρες και 14 γυναίκες). ηλικίας απ6 42 έως 85 ετών (Μ.ο.: 68) με πρωτοπα8ές καρκίνωμα χ.κ. Το συνεχές βύ8ιο και προοδευτικά επιτειν6μενο άλγος του δεξιού υπαωιόρϊου αποτελούσε το αυνηBέσrερo σύμπτωμα των ασ8ενών. Όλοι οι ασ8ενείς υποβλή8ηκαν σε xoλoκvστεκτoμή. Σε 2 περιπτώσεις προοτεόηκτ και σφηνοειδής εκτομή του γύρω, απ6 τον κυστικ6 β6Βρο, ηπατικού παρεγχύματος. Σε μία περίπτωση έγινε εκτεταμένος λεμφογαγΥλιακ6ς κα8αρισμ6ς της πεΡΙΟΧής του ελάσσονος επιπλ60υ και τοποθετή8ηκε αντλία περιοχικής χημει08εραπείας στην γαστΡOδωδεκαδαΚΤVλική αρτηρία και σε μία άλλη περίπτωση έγινε ευρεία δεξιά λοβεκτομή. Μετά τα αποτελέσματα και των ιστοπα80λογικών εξετάσεων και με το σύστημα ΊΝΜ, 1 ασ8ενής ταξινομή8ηκε στο στάδιο Ο (ίπ situ), 1στο στάδιο Ι, 3 στο στάδιο Π, 4 στο στάδιο ΙΠ, και οι υπ6λοιποι 8 στο στάδιο Ν. Η άμεση μετεγχειρητική όνητοτητα ανήλ8ε σε ποσοστ6 23.5%, ενώ η 5ετής επιβίωση των ασ8ενών της σειράς αυτής ήταν 17.6%. Οι δύο ασ8ενείς με καρκίνωμα σταδίου Ο και Ι έζησαν πέραν της πενταετίας. Απ6 τους τρεις ασ8ενείς με καρκίνωμα σταδίου Π, οι δύο επιβιώνουν 12 μήνες και πέραν της 5ετίας αντίστοιχα, ενώ ο τρίτος απεβίωσε 2 έτη μετά την εγχείρηση. Απ6 τους 12 ασ8ενείς με καρκίνωμα σταδίου ΠΙ και Ν, οι 3 (ανήκαν στο στάδιο Ν) απεβίωσαν απ6 την ν6σο τους κατά την άμεση μετεγχειρητική περίοδο. Απ6 τους υπ6λοιπους 9 ασ8ενείς με καρκίνωμα σταδίου ΠΙ και Ν, ένας, στον οποίο έγινε περιοχική χημειο8εραπεία έζησε 18 μήνες, ενώ οι υπ6λοιποι8 έζησαν απ6 1 έως και 10 μήνες απ6 την εγχείρηση. Συμπεραίνεται, 6τι οι ασ8ενείς με πρωτοπα8ές καρκίνωμα της Χ.Κ έχουν γενικά κακή πρ6Υνωση. Η χoλoκvστεκτoμή αποτελεί ανεπαρκή μέ80δο 8εραπείας, ενώ οι ριζικ6τeρες της .ωλοκυοτεκτομής επεμβάσεις είναι αμφίβολο εάν και κατά π6σο αυξάνουν την επιβίωση. Η επιβίωση των ασ8ενών εξαρτάται κυρίως απ6 το στάδιο της ν6σου κα8ώς επίσης και απ6 τα ιδιαίτερα ιστοπα80λογικάχαρακτηριστικά του νεοπλάσματος.

Η προσπά8εια επιλογής μιας απλής ενδοπρ6Βεσης, με τεχνικές απαιτήσεις περιορισμένες, μας ωόηοτ στην εφαρμογή της ημιαρ8ρoπλασrΙΚής Austin-Moore ως εΥχεφησης εκλογής κατά την αντιμετώπιση ενδοαρ8ρικών καταγμάτων του ισχίου, σε ασ8ενείς με περιορισμένη δραuτrιρι6τητα και μικρ6 προσδ6κιμο επιβίωσης. Απ6 τον Ιούλιο του 1988 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1999, διενεργή8ηκαν στην Κλινική μας 20 ημιaρ8ρoπλαστικέςκατά Austin Moore σε ισάρι8μους ασ8ενείς. Επρ6κειτο για 2 άνδρες και 18 γυναίκες που οι περισσ6τεροι εξ αυτών (18/20) ήταν υπερήλικες, απ6 75 έως 97 ετών. Δύο μ6νο ασ8ενείς ήταν νε6τεροι, ένας άνδρας 65 ετών και μία γυναίκα 46 ετών, αλλά αμφ6τεροι βρίσκονταν σε τελικ6 στάδιο κακοη8ων νεοπλασιών και έφεραν πα80λογικ6 κάταγμα επί μεταστατικής εστίας. Εξάλλου, απ6 την ομάδα των ηλικιωμένων ασ8ενών, τρεις ήταν βαριά πάσχοντες λ6γω πολυσυστηματικού τραυματισμού και μία ασ8ενής έφερε κάταγμα-εξάρ8ρημα του ισχίου τύπου Pίpkίπ Π. Η ημιαρ8ροπλαστική διενεργούνταν με τον πάσχοντα σε πλάγια θεοη. με οπίσ8ια προσπέλαση του ισχίου, υΥηλή οστεοτομία του αυχένα και αφαίρεση των 8υλακικών στοιχείων και μετεγχεφητικώς, επιτρεπ6ταν η μερική φ6ρτιση του άκρου. Παρατηρή8ηκαν δύο πλημμελείς τοπ08ετήσεις, η μία λ6γω συνύπαρξης πολυπολικού κατάγματος του μηριαίου και η άλλη λ6γω απώλειας, κατά την τοποάετηοη . της γωνίας πρ6σ8ιας απ6κλισης της ενδοπρ68εσης. Περιεγχεφητικώς, απεβίωσε μία ασ8ενής, ενώ με τ η συμπλήρωση έτους απ6 την επέμβαση απεβίωσαν άλλοι επτά ασ8ενείς. Στους επιζήσαντες δεν παρατηρή8ηκαν μακροπρ68εσμες επιπλοκές απ6 την τοποόετηοη της nρ68εσης. Η εμπεφία απ6 την εφαρμογή της με86δου στους ασ8ενείς τ ης μικρής αυτής σεφάς, δείχνει πως η ημιaρ8ΡOπλαστΙKή Austin-Moore εξακολου8εί να έχει τη 8έση της στη 8εραπευτική αντιμετώπιση των υποκεφαλικών καταγμάτων του μηριαίου.

Η παρακέντηση των 8υρεσειδικών 6ζων με λεπτή βελ6νη και η κυτταρολογική εξέταση του αναρροφήματος (FNAC) έχει κα8ιερω8εί πλέον , ώς ειδική δοκιμασία, γιά τη διαφορική διάγνωση των Βυρεσειδοπα8ειών. Στην πρσσπά8ειά μας για εξασφάλιση πλουσι6τερου κυτταρολογικού υλικού, εφαρμ6σαμε τη νέα τεχνική Fίne Needle Puncture Cytology (FNPCj και συγκρίνουμε τα επιτευχ8έντα αποτελέσματα με εκείνα της FNAC. Η νέα δοκιμασία πρωτοεμφανίστηκε στη Ν. Αφρική, ονομάστηκε κιτταοοπαρσκειτηοη (Cytopunctuτe) και η τεχνική της είναι απλή. Εκτελείται με λεπτή βελ6να (23Gj, χωρίς αναρρ6ψηση και στηρίζεται στην αρχή της προώ8ησης των υγρών εντ6ς τρυωειδικού σωλήνα. Τη δοκιμασία FNPC εφαρμ6σαμε συνολικά σε 361 ασ8ενείς με Υυχρούς 8υρεοειδικούς6ζους στους οποίους διενεργή8ηκεταυτ6χρονα και η FNAC. Ο εξεταστής που εκτελούσε την παρακέντηση ήταν πάντα ο ίδιος και το υλικ6 που εξασφαλιζ6ταν με αμφ6τερες τις με86δους, εξεταζ6ταν απ6 την ίδια ομάδα κυτταρολ6γων. Τα κυτταρολογικά παρασκευάσματα εκτιμούνταν ώς επαρκή, ανεπαρκή και διαγνωστικώς υπερέχοντα. Κυτταρολογική διάγνωση, με αμφ6τερες τις τεχνικές, τέ8ηκε σε 293 ασ8ενείς (πoσoσr681.2%) ενώ οι υπ6λοιποι εξαφέ8ηκαν της μελέτης. Διαγνωστική υπεΡΟΧή ε!Χε η FNPC στο 43% των ασ8ενών (126/ 293) και η FNAC στο 36.9% (108/ 293). ενώ στο υπ6λοιπο 20.1% των ασ8ενών (59/293 )τα αποτελέσματαήταν ισοδύναμα. Η νέα τεχνική της πυτταροπαρακέντησηςχρησιμοποιείταιγια πρώτη φορά στη χώρα μας και απ6 την εφαρμογή της δεν παραιηρή8ηκαν επιπλοκές. Σε πoσoσr6 15% των εξετασ8έντων (44/293) διαγνώσ8ηκε νε6πλασμα, που η κατανομή του στους διάφορους τύπους είχε ως εξής: 8ηλώδες 9, απ6 οξύφιλα κύτταρα Hurthle 4, 8υλακιώδες 16 και ύποπτο 15. Όλοι τους χεφουργή8ηκαν και η ιστοπα80λογική εξέταση του εκταμέντος 8υρεοειδή αδένα αποκάλυΥε, 9 8ηλώδη και 2 8υλακιώδη καρκινώματα, 4 οξύφιλα νεοπλάσματα (l καρκίνωμα και 3 αδενώματα), 21 8υλακιώδη αδενώματα και 8 αδενωματώδεις 6ζους. Δύναται να υπoσrηρ1X8εί 6τι η νέα τεχνική FNPC εξασφαλίζει πλουσι6τερο κυτταρολογικ6 υλuc6, με λιγ6τερες προσμίξεις αίματος, είναι περισσ6τερο αποδεκτή απ6 τον ασ8ενή και συμπληρώνει αποτελεσματικά την FNAC

Παρουσιάζεται μία σπάνια και ενδιαφέρουσα περίπτωση συστροφής και ισχαιμικής γάγγραινας της αλι8ιασικής χοληδ6χου κύστης επί 6ρρενος, ηλικίας 26 ετών. Ο ασ8ενής διακομίσ8ηκε στο Νοσοκομείο με οξύ κοιλιακ6 σύνδρομο και, εντ6ς 24ώρου, παρουσίασε κλινική εικ6να οξείας χειρουργικής κοιλίας που οδήγησε σε ερευνητικήλαπαροτομία. Βρέ8ηκε ισχαιμική νέκρωση της συσrραφείσαςχοληδ6χου κύστης που κρεμ6ταν απ6 περιτοναϊκή πτυΧή (ως απ6 μεσεντεριδίου) εκ της κάτω επιφάνειας του ήπατος, επιτρέπουσα τη συστροφή. Έγινε xoλoκvσrεκτoμήκαι η ιστοπα80λΟΥική εξέταση επιβεβαίωσε την παρουσία της ιαταιμικής νέκρωσης. Η κρεμάμενηχοληδ6χος κύστη είναι σπάνια συγγενής ανατομική διαμαρτία που έχει πaρατrιρη8εί μ6νο σε 19 περιπτώσεις ασ8ενών που ανακοινώ8ηκανπαγκοσμίως. Στην προσιτή σε μάς Ελληνική βοβλιογραφία, δεν βρέ8ηκε παρ6μοια πεούττωοη.