Το ινσιντεντάλωμα είναι 6γκος που αποκαλύπτεταιτυχαία με την αξονική τομογραφία (CT) ri τον μαΥνrμικ6 σvντσνισμ6 (MRI) και αποτελεί ι-οαο της μοντέρνας Ιατρικής τεχνολογίας. Το τυχαίο αυτ6 εύρημα μπορεί να είναι κaλ6η8ες ri κακ6η8ες νε6πλασμα, να είναι κυστική ri συμπαγής μάζα ιστών και να εξορμάται απ6 οποιοδήποτε 6ΡΥανσ. Ωστ6σσ, έχει διαπισrω8εί 6τι ινσιντενταλώματα αναπτύσσονται, κατά καν6να, στους ενδοκρινείς αδένες και ιδιαίτερα στα επινεφρίδια. Έχουν μικρ6 μέγε80ς και 6ταν η διάμετρ6ς τους υπερβαίνει τα 4 εκ. εγεφσνται υπ6νσιες κακοή8ειας. Τα ινσιντενταλώματα σvνή8ως είναι 6γκοι ανενεΡΥείς, χωρίς ορμονική έκκριση και, συνεπώς, ουδέν κλινικ6 σύμπτωμα προκαλούν. Στις σπάνιες περιπτώσεις που συνυπάρχει ορμονική υπερέκκριση, το ινσιντεντάλωμα συνοδεύεται απ6 το ανάλογο κλινικ6 σύνδρομο και ενδείκνυται '1 χεφουργική εκτομή του, ενώ τα σιωπηλά ινσιντενταλώματα δεν .:φειάζονται 8εραπεία. Οι ασ8ενείς παοωωλοοόουιται συστηματικά κλινικώς και εργαστηριακώς και υποβάλ/ονται σε χεφουργική 8εραπεία μ6νο 6ταν: 1) το ινσιντεντάλωμα αυξάνει το μέγε86ς του, 2) ενεργοποιείται λειτουργικώς, 3) αλλάζει χαρακτηριστικά και δίνει υπ6νοια κακοή8ειας.

Το παρα8 υρεοειδι κό καρκ ίνωμα απο τελεί την αιτία του πρωτοπα80 ύς υπερπαρα8υρεοε ιδισμο ύ στο 1-4% των παακου τωυ . Η κλινική εικόνα είναι ίδια με εκείνη των υπερπαρα8υρεοειδικών ασ8ενών ανεξαρτήτως αιτιολογίας. Στη διάγνωση της νόσου συμβάλλουν η υπάρχουσα έντονη υπερασβεστιαιμία (συνή8ως> 15mg/dlJ. η Υηλαφητή διόγκωση στον τράχηλο και η αυξημένη τιμή παρα80ρμόνης ορού. Λίαν χρήσιμες είναι οι απεικονιστικές τεχνικές που χρησιμοποιούνται για την εντόπιση του όγκου και ιδιαίτερα το υπερηχογράφημα, η αξονική τομογραφία και ο μαγνητικός συντονισμός. Επί Υηλαφητού όγκου, λίαν χρήσιμη είναι η FNACπου μπορεί να διευκολύνει τη σαφή διάγνωση . Θεραπεία εκλο γής αποτελεί η χειρουργική εκτομή του όγκου μαζί με τους διογκωμένους λεμφαδένες και το σύστοιχο 8υρεοειδικό λοβό .

Με σκοπό τη μελέτη του κινδύνου υποτροπής λι8ίασης των χοληφόρων , μετά από 8εραπευτική επέμβαση, μελετή8ηκαν αναδρομικά 317 ασ8ενείς (118 άνδρες και 199 γυναίκες), με λι8ίαση των χοληφόρων, μέσης ηλικίας 71.1+11.8 χρόνων, που αντιμετωπίσ8ηκαν χε ιρο υρ γ ι κά από το 1987-1998. Ως υποτροπή χαραΚΤηΡίσ8ηκε η ανεύρεση λι8ίασης μετά παρέλευση χρόνου μεγαλύτερου των 24 μηνών από της αρχικής 8εραπευτικής επεμβάσεως στα χοληφόρα. Για τη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιή8ηκανη δοκιμασία χ2, ο συντελεστής συσχέτισης κατά Pearson και η μέ80δος γραμμικής παλινδρόμησης, ενώ ο υπολογισμός της πι8ανότηrας υποτροπής έγ ινε με τη μέ80δο Nelson. Οι 269 ασ8ενείς (84.9%) παρακολο υ8ή8ηκαν ανελλιπώς μετά την αρχική επέμβαση, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Οι 13 από αυτο ύς (4.1%) παρουσίασαν υποτροπή της λι8ίασης , που βρέ8ηκε να εξαρτάται από το ε ίδος της προηγη8είσης επεμβάσεως (ρ<0.05) . Η πι8ανότηrα υποτροπής της λι8ίασης αυξάνει σε σΧέση με το χρόνο (r=0.9876, ρ=Ο.ΟΟΟ) , αλλά ο ρυ8μός ετησιας αύξησής της ε ίναι 0.02. Παρότι η υποτροπή λι8ίασης των χοληφόρων αφορά συνή8ως άτομα μεγάλης ηλικίας (>70 ετών) και ο ετήσιος ρυ8μός αύξησης της πι8ανότηrάς της ε ίναι μικρός , όπως επ ίσης ε κδηλώνεται κατά κανόνα με βαριά κλινική ε ι κόνα , ε ίναι προτιμότερο η λι8ίαση κατά τη στιγμή της πρώτης διάγνωσης να αντιμετωπίζεται με ευρείες παροχετευτικές επεμβάσε ις, εφόσον ε ίναι δυνατό.

ΣπιΙ) εργασία αυτή αυαλύουται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τωυ περιληκυ8ικώυ υεοπλασμάτωυ και εκτ ιμάται η προσφορά της χειρουργικής οτηυ αυπμετ ώπισή τους . Από 1.1.1987 έως 31.12.1999, 102 ασ8ε υείς (47 άυδρες και 55 γυυαίκες, μέσης ηλικίας 61 ετώυ) με περιληκυ8ικά υεοπλάσματα αυτιμετωπίσδηκαυ χειρουργικά οτηυ κλιυυσ] μας. Εξήυτα έξι ασ8ευείς (64,7 %) επαωτιυ από υεοπλάσματα παγκρέατος και 13 (12,7 %) από υεοπλάσματα του φ ύματος του Vater. Από τους υπόλοιπους ασ8ευείς, 6 (5,8 %) ε υαιυ υεοπλάσματα του δωδεκαδακτ ύλου, 6 (5,8%) του τελικού χοληδόχου πόρου, ευώ σε 11 ασ8ευείς (10, SOιfJ), στους οποίους η ιστο πα80λογική εξέταση υπήρξε ατελής ή δευ έγωε, τα υεοπλάσματα όευ ταξωομή8ηκαυ. Η αυτιμετωπιοη τωυ ασ8ευώυ ήταυ αυάλογη της πά8ησής τους. Εκτελέσ8ηκαυ συυολικά 8 παγκρεαΤOδωδεKαδαKΤVλεΚΤOμές κατά Whipple, 20 παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομές κατά Longmire, 6 περιφερικές παγκρεατεκτομές, 6 τοπικές εκτομές του όγκο υ και 54 παρακαμπτήριες του όγκο υ επεμβάσε ις. Τέλος σε 6 περιπτώσεις έγιυε μόυο βΙΟΥία με βελόυη ή με λαπαροσκόπηση, ευώ σε 2 άλλες περιπτώσεις όευ έγωε επέμβαση. Η άμεση μετεγχειρηπκή 8υη τότrzτα τωυ ασ8ευώυ της σειράς αυτής ήταυ 6,5% και η επ ιβίωσή το υς κυμάυ8ηκε από 3 μήυες έως και πάυω από 11 έτη αυάλογα με το ε ίδος και τηυ ευτόπ ιση του όγκου. ΣυμπεραΊVεται, όπ ποικίλα υεοπλάσματα αυαπτύσσουται στα γύρω από το φύμα το υ Vater όργαυα και αυπμετωπίζουται, οτηυ πλειονότητά το υς, χειρουργι κά. Η επ ιβ ίωση τωυ ασ8ευώυ εξαρτάται ε υ8έως από το ε ίδος του όγκου, τηυ ευτώτ ιοη το υ, τηυ εγχε ίρηση και, κυρίως, από τα ιδιαίτερα ιστωταδολογικά χαρακτηριστικά του υεοπλάσματος.

Ορμο νοπαραγωγικοί όγκοι κοιλίας απ ό κ ύτταρα Leydig, σε γυναίκες, με έκκρ ιση τεσroσrερόνης ε ίναι πολ ύ σπάνιοι και εξορμών ται κατά κανόνα από τα πυλαία κύτταρα των ω08 η κών , αποτελούντες μικρό πoσoσrό (περίπου 1%) των ωοδ ηκ ι κωυ νεοπλασμάτων . Τέτοιου τ ύπο υ όγκοι που να εντοπίζονται οπισάωτεριτοναϊκώς, να ε ίναι εξω-ω8 η κ ι κο ί και να προκαλο ύν σημεία αρρενοποίησης, λόγω υπερέκκρισης τεσroσrερόνης, είναι εξα ιρετι κά σπάν ιο ι . Μία τέτοια περίπτωση όγκου παρουσιάζεται με την ερ γασία αυτή και πι8ανολογείται πως ε ίναι μοναδική παγκοσμίως, αφού δεν μπορέσαμε να βρούμε παρόμοιά της οτηυ προσιτή σε μας διε8νή βιβλιογραφία. Πρόκειται για γυναίκα, ηλικίας 42 ετών, η οποία τον Απρίλιο 1997 υποβλή8ηκε σε υσrεpεKτoμή γιά όγκο της μήτρας που, ιστοπαδολογικωο, αποδείχ8ηκε πως ήταν χαμηλού βα8μού κακοή8ειας επ ι8 ηλ ιοε ιδές λειομυοσάρκωμα. Η συναφαιρε8είσα δεξιά ω08ήκη έφερε ορώδες Kυσrαδένωμα. Ορμονολογικός έλεγχος, που έ γινε επτά μήνες μετά την ε γχείρ ηση, έδειξε αυξημένη τεσroσrερόνη ορού και η αξονική τομογραφία κοιλίας αποκάλυΥε οπισδοπεριτουαϊκά ό γκο μεγαλυτέρας διαμέτρου 5 εκ., εντοπ ιζόμενο κάτω8εν του δεξιού νεφρο ύ . Ταυτόχρονα , εμφαν ίσ8 ηκαν κλινικά σημε ία αρρενοποίησης . Η ασ8ενής δι α κομίσ8 η κε οτ ηυ Κλινική μας και χειρο υργή8ηκε τον Δ εκέμβριο 1998. Αφαιρέ8ηκε ο οπισ80περιτονα ϊκός όγκος και η ιστοπαδολογικη του εξέταση έδε ιξε πως ήταν κακόη8ες νεόπλασμα από κύτταρα Leydig. Η συ ναφαιρε8 είσα αρισrεpά ω08ήκη δεν έφερε ιστοπαδολογικά; αλ/οιώσεις. Μετεγχειρητικώς, διαπισrώ8ηKε σημαντι κή πτώση της τιμής της τεσroσrερόνης ορο ύ (από 217 σε 33 ng/ dl). Στον τακτικό, μετά 8μηνο, έλεγχο της ασ8ενο ύς (Σεπτέμβριος 1999) βρέ8ηκε νέος οπισ80περιτοναϊκός όγκος διαμέτρου 8 εκ. , σrην ελάσσονα π ύελο και όιαπιστωδηκε νέα αύξηση της τεσroσrεpόνης ορού (116 ng/ dl). Ο όγκος 8εωρή8ηκε ως τοπική υποτροπ ή, αφαιρέ8ηκε χειρουργικώς και η ιστωταδολογικη του εξέταση αποκάλυΥε και πάλι κακόη8ες νεόπλασμα από κ ύτταρα Leydig. Ο μετεγχειρητικός προσδιορισμός της τεσroσrερόνης ορού έδε ιξε τιμές σrα φυσιολογικά επ ίπεδα . Μετά 6μηνο (Μάρτιος 2000) , η ασ8ενής παρο υσίασε δύο νέα οπισ80ΠεΡιτονα ϊκά ογκ ίδια, διαμέτρο υ 1,8 και 1 εκ. αντιστοίχως, οτηυ ελάσσονα π ύελο αλλά αρισrεpά της μέσης γραμμής και η τεσroσrερόνη ορο ύ έφ8ασε σrα ανώτερα φ υσιολογικά όρια . Οι επανεμφαν ισ8 έν τες όγκοι 8εωρή8ηκαν ως μετασrάσεις που επ ιβεβα ίων αν την κακοή8εια του πρωτοπα80ύς όγκου και η ασ8ενής επαναχε ιρουρ γή8 ηκε τον Δεκέμβριο 2000. Βρέ8ηκαν και αφαιρέ8ηκαν συ νολ ι κά τέσσερα ογκίδια, το ένα διασrάσεων 3,5 χ 2 εκ. κάτω από τον αρισrερό νεφρό, το δε ύτερο με διασrάσεις 7 χ 4 ε κ. οτηυ ανατομική 8έση της αρισrεpής ω08ήκης, το τρίτο διασrάσεων 2 χ 2 εκ. σrη 8έση της δεξιάς ω08 ήκης, ενώ το τέταρτο διασrάσεων 1 χ 1 εκ. βρέ8ηκε σro κοιλιακό τοίχωμα της υπερτΖβικής περιοχής και 8εωρή8ηκε ιατΡογενής εμφύτε υση. Η ισroπα80λο γική εξέταση έδε ιξε ότι όλα τα ογκίδια ήταν κακοή8η νεοπλάσματα από κύτταρα Leydig. Σ υσrή8ηKε εφαρμο γή συμπληρωματικής χημειο8εΡαπείας.