Η εντερική απόφραξΓΖ εξακολουθεί να αποτελεί σοβαρό χειρουργικό πρόβλΓΖμα. Υπολογίζεται ότι 20% των ασθενών με οξεία κοιλία έχουν εντερική απόφραξΓΖ. ΤτΖν συχνόΤεΡΓΖ αιτία απόφραξΓΖς του λεπτού εντέρου, σε ποσοστό που φθάνει το 70%, αποτελούν σήμερα οι μετεγχειΡΓΖτικές συμφύσεις. Η μέσΓΖ νoσrzρότητα από ΤΓΖ δΓΖμιουργία συμφύσεων κυμαίνεται στο 3-5% όλων των λαπαροτομιών. Το 15-30% των ασθενών με απόφραξΓΖ λόγω συμφύσεων θα αναπτύξει παρόμοια επεισόδια στο μέλ/ον. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τα τελευταία χρόνια, έχει αποκτήσει rz αυτιμετωπιοη των συμφύσεων με λαπαροσκοπικές τεχνικές. Για ΤΓΖ μεϊωσΓΖ του σΧΓΖματισμού συμφύσεων πέραν ΤΓΖς βελτίωσΓΖς ΤΓΖς χειρουργικής τεχνικής έχουν ΧΡΓΖσιμΟΠΟΙΓΖθεί διάφορα συστηματικά φάρμακα που είτε ελαττώνουν ΤΓΖν ευαποάεοη ινικής είτε ενισΧύουν ΤΓΖν ινωδόλυσΓΖ. Τελευταία δοκιμάζονται τεχνικές φυσικής απομόνωσΓΖς των ιστών υπό μορφή διαλυμάτων, στεΡρεών υλικών ή βιοαπορροφήσιμες μεμβράνες που τοποθετούνται ενδΟΠεΡιτοναϊκά . Τα κύρια αίτια απόφραξΓΖς του παχέος εντέρου, σε ποσοστό που φθάνει το 90%, αποτελούν ο καρκίνος, rz εκκολπωματίτιδα και rz συστροφή του σιγμοειδούς ή του τvφλoύ. ΕπέμβασΓΖ εκλογής για ΤΓΖν αυτιμετωπιοη του αποφρακτικού καρκίνου θεωρείται rz εκτομή και πρωτογενής συρραφή, rz οποία μπορεί να εφαρμοστεί με ασφάλεια στους περισσότερους ασθενείς ιδιαίτερα μετά από εφαρμογή διεγχειΡΓΖτικής πλύσΓΖς. Σύγχρονες τεχνικές που αποσκοπούν οτηυ αποσυμφόΡΓΖσΓΖ του εντέρου πριν ΤΓΖν επέμβασΓΖ όπως rz διάνοιξΓΖ του αυλού με Lαser, rz ενδοσκοπική τοποθέΤΓΖσΓΖ αυτοδιατεινόμενου stent, rz διάτασΓΖ του αυλού με μπαλόνι ή rz τοποδετηοη ενδοαυλικού σωλήνα έχουν δοκιμαστ εί με ικαυοποιητικά αποτελέσματα. Η ΥευδοαπόφραξΓΖ του παχέος εντέρου αποτελεί ένα σπάνιο σύνδρομο που παρουσιάζεται συνήθως ως επιπλοκή άλλων σοβαρών παθήσεων. Η συντrzρΓZΤΙKή θεραπεία και rz αποσυμφόΡΓΖσΓΖ του εντέρου με κολοσκοπηοη είναι επιτvxής στον μεγαλύτερο αριθμό των ασθενών.

Η οξεία ισχα ιμία των ιστών συχνά ακολουΒείται από μεταβολικές διαταραχές της λειτουργίας των κυττάρων. που πολλές φορές οδηγούν στον κυτταρ ικό Βάνατο. Η επαναιμάτωση των ιστών, με την απομάκρυνση των τοξικών προϊόντων της ισχαιμίας την οποία επιτυγΧάνε ι και την προσφορά πηγών ενέργειας την οποία παρέχει , συντΙΒως βελτιώνε ι την λειτουργία των κυττάρων, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, και υπό προϋποΒέσε ις, την επ ιόε ιυωυε ι με αποτέλεσμα την εγκατάσταση ισχαιμικών βλαβών. Ο προσδιορισμός παραμέτρων εκτίμησης του βαΒμού των ισχαιμικών αυτών βλαβών, αλλά και της δυνατότητας αποκατάσταστΙς τους μετά την επαναιμάτωση αποτέλεσε αντικείμενο πολλών πειραματικών εργασ ιών . Σκοπός της πειραματικτΙς αυττΙς εργασίας τΙταν η μελέτη, σε σκελετικούς μυς κυυωυ, των μεταβολικών διαταραχών της παρατεταμένης οξείας ισχαιμίας και επαναιμάτωσης, σε σΧέση με τις τιμές ορισμένων ουσ ιών ( τρ ιφωσφορικτΙ αόευοσϊυη [ATPj, γαλακτικό και πυρουβικό οξύ, λόγος γαλακτικού οξέος προς πυρουβικό οξύ και γλυKόζηJ που αποτελούν προγνωστικούς δείκτες του μεγέΒους της προκαλούμενης ιστικτΙς βλάβης. Από τα αποτελέσματα συμπεραίνεται ότι μετά από παρατεταμένη οξεία ισχαιμία οι μεταβολές της τριφωσφοΡικτΙς αδενοσίνης (ΑΤΡ), του γαλακτικού και του πυρουβικού οξέος, του λόγου γαλακτικού προς πυρουβικό οξύ και της γλυ κόζης στο φλεβ ι κό αίμα και στον ενδο κυ ττάρ ιο Χώρο μπορούν να αποτελέσουν δείκτες εκτ ίμησης της οξείας ισχαιμικτΙς βλάβης και της δυνατότητας αποκαταοταοηο της

Σκοπός ττις εργασίας είναι τι δι ερ εύντιστι , με αναδρομική μελ έτη , των απω τέρων επι πλο κών των ασ8 ενών με μεγάλ ες υπομφά λι ες μετεγχειρτιτικ ές κοιλιοκή λες , που αυ τιμε τωπισδη καυ με ττι ν τεχν ι κή Nu ttall. Από το 1991 μέχρ ι το 2000 αυτιμετωπισδηκαυ 14 ασ8ενείς, μέστις τιλικίας 62 .6±14.4 (44-86) χρόνων με τrιv τεχν ι κή Nu ttall. Όλοι οι χειΡουρ γτι8έντες παρακολουάουνται με μέσο χρόνο παρα κολού8 τιστις 77.9± 32.5 μήνες. Κανείς από αυτούς δεν παρουσίασε υποτροπή ττις κήλτις . Η τεχν ι κή Nu ttall είναι μία εναλλακτική μέ80δος αυτιμετωπιοηι; των μεγάλων υπομφαλ ίων κοιλιοκηλωυ, που, με την αντιμετά8εστι των ορ8ών κοιλιακών και χωρίς ττιν παρεμβολή προσ8ετικού υλικού, αποτελεί φ υσι κή μέ80δο αποκατάσταοηο του προβλήματος των ασ8ενών. Η μακρά παρα κολο ύ8 τιστι των χειΡουργτι8έντων δείχνει ότι τα αποτελέσματα ε ίναι πολύ καλά.

Η χρήση εμβαλώματος για τη σύγκλ ειση της αρ τηριοτομής μετά την ενδαρτηρ ιε κτομή της καρω τίδας αποτελεί μία ευρέως απο δεκτή τεχν ική. Υποστηρίζ εται πως σε επ ιλε γμέ νε ς περιπ τώσεις ασ8 ενών πλεονεκτεί γιατί συνο δεύεται από μικρότ ερο ποσοστό οξείας 8ρόμβωση ς της καρω τίδας . λιγό τερα περι εγχειΡητικά εγκεφαλ ικά επε ισόδ ια κα8ώς και μικρό τερο ποσοστό εμφάν ισης επαναστέ νωσης συγκριτικά με την απλή συρραφή. Επειδή το ιδανικ ό υλικό εμβαλώματο ς δεν έχε ι βρ ε8 ε ί διερευ ν ήσαμε την αποτ ελ εσματικότητα της εφαρμογής ενό ς βιοσυν 8ετικού εμβαλώματο ς από επεξερ γασμένο περικάρ διο βοός για πρώτη φορά στ ην ελλ ην ι κή βιβλιογραφία σε 32 ασ8ενείς μας για τη σύγκλειση της αρτηριοτομής. Η πλαστική της αρτηριοτομής με τη χρήση του εμβαλώματος σε όλες τις περιπτώσεις 8εωρή8ηκε ικανοποιητική. Το εμβάλωμα ήταν εύ κολο στη συρραφή και η αιμορραγία από τα σημεία διεκβολής των ραφών ήταν περιορισμένη. ?μεσα μετεγχειρητικά δεν σημειώ8ηκαν επ ιπλο κές που να σχετίζονται με τη χειρουργική τεχν ική και τη σύγκλειση της αρτηριοτομής όπως αιμορραγία ή αιμάτωμα του τραχήλου, οξε ία 8ρόμβωση της καρωτίδας, νευρολογική σημειολογία ούτε γενικές επ ιπλοκές όπως πυρετός, έμφραγμα του μυοκαρδίου ή 8άνατος. Για χρόνο παρακολού8ησης από 6-28 μήνες η περιοδική νευρολογική εκτ ίμηση και ο έλεγχος με έ γχρωμο υπερηχογράφημα (Trίplex scan) δεν έδε ι ξαν ανευρυσματική διάταση, επ ιμόλυνση ή αποτιτάνωση του εμβαλώματος. Μόνο σε μια περίπτωση ασ8ενούς σημειώ8ηκε αιμοδυναμικά σημαντική επαναστένωση στην χειρουργημένη καρωτίδα. Συμπερασματικά, το βιοσυν8ετικό εμβάλωμα από επεξεργασμένο περικάρδιο βοός, στην καρωτιδική χειρουργική συνδυάζει τα επ ι8 υμητά χαρακτηριστικά των φλεβικών εμβαλωμάτων όπως η μικρή 8ρομβογενετικότητα , η αντοχή στις μολύνσεις, η ευκολ ία στη συρραφή, η μη σημαντική αιμορραγία από τα σημεία διεκβολής των ραφών και το κύριο πλεονέκτημα των συν8ετικών μοσχευμάτων που ε ίναι η αντοχή στην διάσπαση

Η νόσος του Paget αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή καρκίνου του μαστού που χαρακτηρίζεται από αλλοιώσεις της 8ηλής που μοιάζουν με έκζεμα. Την τελευτα ία πενταετία αντιμετωπίσαμε 4 ασ8ενείς με νόσο του Paget. Η μέση ηλικία τους ήταν 58.7 έτη. Και στις 4 υπήρχαν εκζεματοε ιδε ίς αλλοιώσεις στην περιοχή της 8ηλής και 8ηλαίας άλω . Σε 3 ασ8ενείς δεν υπήρχαν Υηλαφητικά ευρήματα , ενώ σε μία διαπιστώ8ηκε Υηλαφητό ογκίδιο. Στις 2 ασ8 ενε ίς η μαστογραφία ήταν αρνητική , στην τρίτη υπήρχαν ύποπτα για κακοή8εια σημεία και στη τέταρτη διαπ ιστώ8 ηκε ύπαρξη ακτινοσκιερού μορφώματος με ακτινοειδείς προσεκβολές. Βιοψία 8 ηλ ής και 8ηλαίας άλω έ γινε σε 3 ασ8ενείς και βγήκε 8ετική για ύπαρξη κυ ττάρων του Pag et, ενώ στην τέταρτη ασ8 ενή με Υηλαφητό ογκίδιο έγινε FNA του ογκιδίου και η κυτταρολογική εξέταση ήταν 8 ετική για κακοηάεια . Οι ασ8ενείς αντιμετωπίστηκαν, 2 με απλή μαστεκτομή και δειγματοληΥία λεμφαδένων τ ης μασχάλης του επ ιπέδο υ Ι, μία με απλή μαστεκτομή και μία με τροποποιημένη ριζική μαστεκτομή. Η ιστολογική εξέταση στην ασ8ενή με το Υηλαφητό ογκίδιο έδε ιξε διη8ητικό καρκίνωμα των πόρων, με 4 από 22 λεμφαδένες 8ετικούς. Σε δύο ασ8ενείς έδειξε ενδοπορ ι κό καρκίνωμα με κατά τόπους εστ ια κές δι η8 ήσει ς και σε μία ασ8ενή μόνο ενδοπορ ι κό (ίπ sitU) . Δ ύο ασ8ενείς μετεγχειρητικά υποβλή8ηκαν σε χη μειοόεραπεια . σε μία χορηγή8ηκε ταμοξιφέν η ενώ στην ασ8ενή με το ίπ situ νεόπλασμα δεν δό8 η κε καμία αγωγή. Συμπεραίνεται, ότι η νόσος του Pag et ε ίναι μια μορφή καρκίνου του μαστού με καλή πρόγνωση εφόσον οι αλλοιώσεις που εμφαν ίζονται στην περιοχή της 8ηλής αξιολογη80ύν και οδηγήσουν σε πρώϊμη διάγνωση. Η αντιμετώπιση ε ίν αι η μαστεκτομή με μαακαλιαϊο λεμφαδενικό κα8αρισμό αν διαπιστω8εί διη8ητικο καρκίνωμα. Σε επ ιλε γμένες περιπτώσεις, μπορούν να εφαρμοστο ύν συντηρητικές χειρουργικές επεμβάσεις όπως η αφαίρεση του συμπλέγματος της 8ηλής με την άλω.

Το ορ80κολικό καρκίvωμα αποτελεί το 15% τωv κακοή8ωv veoπλασμάτωv του αv8ρώπου. Προσβάλλει κυρίως άτομα ηλικίας άvω τωv 50 χρόvωv και παρουσιάζεταιστο 15-25 % τωv περιπτωαεωυ με επίπλοκες μορφές όπως ο ε ιλεός, η διάτρηση , η περιτουϊτιόα, το παραveoπλασματικό απόστημα, η συριγγοποίηση και η αιμορραγία. Σκοπός της εργασίας αυτής είvαι η μελέτη της συxvότητας τωv επιπλοκωυ στο υλικό μας και η συμμετοχή αυτώv oτqV πρόyvωση της vόσου . Κατά τη διάρκε ια τωv τελευταϊωυ 12 χρόvωv (Ιαvουά ριος 1987-Δεκέμβριος 1998) χειΡουργή8ηκαV oτqv κλΙVΙKή μας 191 ασ8εvείς που επααταυ από ορ80κολικό καρκίvωμα . Οι 31 από τους ασ8εvείς αυτούς (16,2 %}, παρο υσίαζαv μία ή περισσότερες επ ιπλο κές που ΠΡΟκλή8ηκαV από τηυ παρουσία του όγκου και χειΡΟυργή8ηκαV επε ιγόv τως. Οι 16 ήταv άvδρες, με μέση ηλι κία 73 ,4 χρόvια (ακραίες ηλικίες 60-80 έτη] και οι 15 γυvαίκες, με μέση ηλικία 64,5 χρόvια (ακραίες ηλικίες 20-85 έτη]. Ο ε ιλεός ήταv η πιο συXVή επιπλοκή και παραΤηΡή8ηκε σε 23 από τους 3 1 ασ8εvείς (74,2 %), η διάτρ ηση σε 6 (19,4 %), η ΠεΡιτοvίτιδα σε 5 (16,1 %), το παραveoπλασματικό απόστημα σε 1 (3,2 %) και η μαζική αιμορραγία σε 1 (3,2 %). Εκτομή του πάσχοvτος τμήματος και τελικοτελυσ] αvαστόμωση έγ ιvε σε 13 ασ8εvείς (41,9 %), κοιλιοπεριυεικη εκτομι] σε 1 (3 ,2%),εκτομή τύπου Hartmann σε 9 (29016), εκτομή με κολοστομία Mikulicz σε 1(3,2%),αvακουφιστική κολοστομία σε 6 (19,4%) και εΡε υVητική λαπαροτομία σε 1 (3,2%). Τέσσερις ασ8εvείς απεβίωσαv οτηυ άμεση μετεγχειρητική περίοδο και έvας δύο μήvες μετά τηυ εγχείρηση. Συμπερασματικα.η συxvότητα τωv επ ιπλο κωυ του ορ80κολικο ύ καρκιυωματοο είvαι στα8εΡά υΥηλή λόγω προχωρημέvου σταδίου της vόσου και η πρόyvωση της στους ασ8εvείς αυτούς ε ΊVαι βαρύτερη εξαιτίας και της προχωρημέvης ηλικίας τους.

Κατά τηυ χρονική περίοδο 1980-1997 xeιpouPYrltJΤZKav στην Α' Χειρουργική Κλινική του ΑΠΘ 8 ασtJενείς (5 γυναίκες και 3 άνδρες) για καρκινοειδές της ε ιλεorυφλ Ι Kής περιοχής. Η εντόπιση στους 6 aatJeνείς ήταν η σκωληκοειδής απόφυση και στους δύο ασtJ ενείς ο τελικός ε ιλεό ς . Οι 5 ασtJ ενείς xeιpouPYrltJΤZKav με ε ικόν α οξείας σκωληκοειδίτιδας, οι δύο ασtJενείς με εικόνα ατελούς ειλεού και μία ασtJενής με αιμορρα γία τελικού ε ιλεού. Οι τέσσερις ασtJενείς υπεβλήtJησαν σε σκωληκοειδεκτομή με όγκο <1cm, και οι 4 aatJeνείς σε δεξιά ημικολεκτομή με ό γκο>1cm. Όλοι οι ασtJενείς ζουν και παρακολουtJούνται από 3 μέΧρι 20 έτ η μετά την εγχείρηση.

Η πλαστική βουβωνοκήλης με τοποά ετηοη πλ έγματος κερδίζει όλο και περισσότ ερο έδαφος λόγω των μικρότερων ποσοστών υποτροπής των κηλωυ , Σκοπός της μελ έτης ε ίν αι να μελετη80ύν τα ποσοστά αισ8ητικών διαταραχών μετά την πλαστική βουβωνοκήλης με τοποδ ετηοη πλ έγματος στην ανοΙΧΤή reXV tKrl, 118 (από τους συνολικά 137) ασ8ενείς χειρουργημένοι για βουβωνοκήλη με τοπ08έτηση πλέγματος την τελευταία δεκαετία ελέγΧ8 ηκαν για αισ8ητικές επ ιπλοκές και ενοχλήσεις. Από τον έλεγχο βρέ8ηκε ότι 26 ασ8ενείς παρουσίαζαν αισ8ητικές μεταβολές και από αυτές μόνο στους 5 (4.2%) μπορούν να αποόοδουυ στην κακοποίηση νευρικού στελέχους. Στους υπόλοιπους οι διαταραχές αποδίδονται στις κακώσεις των πέριξ ιστών. Τα ποσοστά αυτά για τις απλές τεxv ι κές ε ίν α ι όμοια συγκρινόμενα με αυτά της βιβλιογραφίας. Σημασία στην εμφάν ιση των αισδητικωυ επ ιπλοκών δεν φαίν εται να παίζουν το μέγε80ς της κήλης και η συνύπαρξη άλλης κήλης του κοιλιακού τοιτωματοο, ενώ έχο υ ν σημασία οι διεγχειρητικοί χειρισμο ί. Η τοποάετηση πλέγματος σε βουβωνοκήλη δεν πρέπει να απορρίπτεται λόγω φόβου για βλάβη των νευρικών στελεΧών αφο ύ τα ποσοστά με τις άλλες τεxv ι κές ε ίν α ι τα ίδια και τα πλεονεκτήματα (όσον αφορά τις υποτροπές) ε ίναι περισσότερα. Τα νευρικά στελέχη πρέπει να αναγνωρίζονται και να προφυλάσσονται. Σε περίπτωση που εμποδίζουν την εφαρμο γή του πλέγματος προτιμότερη ε ίναι η απολϊυωοη τους.

Η τυχαία αποκάλυΥη επινεφριδιακής μάζας έχει αναγνωριστεί ως ινσιντεντάλωμα και αποτελεί , κατά μεγίστη πλεΙΟΥηφία, καλοή8η και ασυμπτωματικό όγκο. Η συχνότητα της τυχαίας απεικόνισής του στην αξονική τομογραφία κοιλίας υπολογίζεται σε ποσοστά 0.35% έως 1,3096. ενώ η ανεύρεσή του σε νεκροτομικές μελέτες είναι λίγο συχνότερη, από 1,4% μέΧρι 8,7%. Τα επινεφριδιακά ινσιντενταλώματα αντιμετωπίζονται συντηρητικά και οι ασ8ενείς ελέγχονται με απεικονιστικές με8όδους και ορμονικούς προσδιορισμούς. κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Η ένδειξη χειρουργικής εκτομής τί8εται όταν: 1) το ινσιντεντάλωμα μεγαλώνε ι, 2) εμφανίζει λειτουργικότητα και 3) δίνει υπόνοιες κακοή8ειας. Από τον Ιανουάριο 1987 μέΧρι τον Ιούνιο 2001, στην Κλινική μας, βρέ8ηκαν 4 ασ8ενείς (τρεις άνδρες και μια γυναίκα) με ιυσιντεντάλωμα των επινεφρ ιδίων αδένων. Απ' αυτούς, μόνο ένας χρειάστηκε να χειρουργη8εί.

Η ελάττωση της οστικής πυKυότηrας που παραττιρείται επ ί πρωτοπα80ύς υπερπαρα8υρεοειδισμού (ΠΥΠ), οφείλεται στη δράση της υπερπαραγόμευης παρα80ρμόυης που αυαrpέπει το ισοζύγιο μεταξύ οστεοβλαστικής και οστεοκλαστικής δρασττιριότηrας τωυ οστώυ. Ευίοτε, η απομετάλλωση τωυ οστώυ οδηγεί οτηυ ευαπό8εση ωώδους ιστού και στο σχηματισμό κύστεωυ με αποτέλεσμα τηυ εμφάυιση εικόυας της υόσου Von Recklinghausen (osteitis fibrosa cystiCa) και δημιουργούυται, έτσι , προϋπ08έσεις εύκολου κατάγματος. Από του Απρίλιο 1966 μέΧΡΙ του Ιούυιο 2000, από τηυ ίδια ομάδα χειΡουργώυ, υποβλή8ηκαυ σε παρα8υρεοειδεκτομή91 ασ8ευείς με ΠΥΠ που οφειλόταυ σε αδέυωμα (78/91), σε διάχυτη υπερπλασία(12/91) ή σε καρκίνωμα τωυ παρα8υρεοειδώυ (1/91). Στηυ πορεία της υόσου, 9 ασ8ευείς (ποσοστό 9,9%) παρουσίασαυ κάταγμα με ελάχιστη ή χωρίς βία και σε δύο εξ αυτώυ ο ΠΥΠ διαγυώσ8ηκε μετά το «πα80λο γι κόοl κάταγμα. Η παρα8υρεοειδεκτομή που διευεργή8ηκε, όχι μόυο 8εράπευσε του ΠΥΠ τωυ ασ8ευώυ, αλλά επιτάχυυε και τη διαδικασία πώρωσης τωυ καταγμάτωυ τους.